Görünmeyen Çizgiler

yaþam henüz bedenine ellerini uzatmamýþtý
can tutmamýþ bir heykel gibi,
cansýz yatýyordu, topraða düþmüþ bedeni;
üþüme duygusundan arýnmýþ,
rüzgarý hissedemez olmuþtu,
kýsacasý ruh artýk bir parça çocuða aitti;
görünmeyen bir çizgi oluþmuþ,
yeryüzünü parçalara ayýrmýþtý,
mutluluðun kaynaðý olan gözleri de
o çizgiler arasýndan, hayatý görmeye odaklanmýþtý..


kýsacasý, ruh;
bir parça topraða tutunmuþtu,
görünmeyen çizgilerde dolaþacak,
hayatý tadabilecekti,
ürperen bedenine battaniye ararken,
gecenin renkleri kaçýrmasý gibi,
yalnýzlýðý da hissedecekti,
bizler gibi olabilmeyi de,
öðrenirken bisiklete binmeyi
çizgiler içinde kaybolacak,
yerini dolduracak kabý emanet aldýðý yere
yeryüzünün kuytu bir köþesine de býrakmýþ olacaktý,
binbir renk arasýndan kendi payýna düþeni de
sonsuzlukta sonsuz ile betimlenmiþ
bir kara boþlukta almýþ olacaktý,

suyun kaynaðýna inen toz zerrecikleri gibi,
okyanus boþluðu gibi bir kütlede
kaybolmuþ olduðunu hissedecek ve
yaþamýnýn deðerini de anlamýþ olacaktý..

görünmeyen çizgiler
hayat yolunda ilerleyenleri iþte böyle
karalayacaktý, eðer o olmasaydý,
sadece yaratýp býraksaydý..
Sosyal Medyada Paylaşın: