Sayıklamalar -II-

gitmekle kalmak arasýndaki kararsýzlýk gibi miydi, neydi?
aðlamakla gülmek,
lambalarý yeni söndürülmüþ karanlýk bir odaya girmek,
girerken titremek.
bir türlü çýkaramýyorum þimdi.
ne deniyordu sensizliðin bu geçiþken haline?
bir türlü çýkaramýyorum ama…
kimse diyorum, benim kadar anlamsýz bakamaz galiba
giderken býraktýðýn þu toza dumana.

dur biraz, otur önce, soluklan!
iki kiþi olmanýn da kendi acýsý var, biliyorum…
sensiz yine de kurulur sofralar,
elimizde ucuz sigaralar, yine çýkýlýr yaz akþamlarý terasa.
eski arkadaþlar gelir,
kim bilir? belki yenileri edinilir.
önce sarhoþ oluruz,
sonra yeniden yatýrýlýr memleketin durumu masaya
yeniden yaþanýr Ýstanbul’un o ilk-bindokuzyüzseksenbir-baharý
sarýþýn Rum çocuklarýna inatla Türk isimleri verilir
tekrar tekrar düþer vurulan esmer delikanlýlar topraða

biliyorum…

ama sen dur biraz, otur önce, soluklan
söyleme hemen, hatýrlatma o eski ateþi
öyle ki, yeniden yanýyor þimdi yemyeþil bir orman içten içte
bilirsin, sýkýþýnca tabiatý yardýma çaðýrýrým ben
“daðdan gelen soðuk sular! söndürün artýk bu cehennemi”

kim ne derse desin… bana biraz daha lazýmdýn.
o bir türlü doyamadýðým saçlarýndan,
dalga dalga bir hasreti doðrulayan.
rüzgarda daðýlmasý geliyor aklýma
Çengelköy’de, denize komþu bir çay bahçesinde,
iþte, diyorum “kimse rüzgara daha güzel bir bahane veremezdi”
durmasýn, ama hiç durmasýn, hep essin diye

yeterince yoktun zaten,
biraz daha olmasan ne çýkar.
pazar yerlerinin akþamüstü terkedilmiþliði çýkar.
bozkýrýn tam ortasýnda köhne bir tren istasyonu sessizliði,
yani, Ýç Anadolu’da, küçük bir kasabada, buðday-baþak bir yalnýzlýk çýkar.

biraz daha olmasan ne mi çýkar?
yepyeni bir sen çýkarsýn
ardýnda býraktýðýn bu tozdan dumandan.

Sosyal Medyada Paylaşın: