bütün insanlar terk eder dünyayý ve bütün insanlarýn oyununda aslýnda biz varýzdýr sevgili
unutmak güzeldir bazen bazen aðlamak kadar gülünçtür düþ kurmak bile mutlanýrýz yinede umutsuzca bazen iþte ve yalnýzca bir ölünün yaþadýðý acý kadardýr aslýnda bilmeyiz ki o kadar canlýdýr yaþam elimizde
bütün sabahlar birbirine benzer mesela aynýdýr bir günün öbür renge bulanmasý yaðmurun kiri topraðýn lezzeti ve belki yaþamak daha çok aynýdýr aðzýmýzda ki farkýnda deðilizdir bunun da birbirine benzeyen asýk yüzler ayný yolda üst üste binmiþ gülünç ayaklar ve ters köþe birikmiþ tüm salak adýmlar geçmiþ ve geleceði sabýrla renginde gizler
yorgun ve daðýnýk bir tutam karanlýkla aðzý derin soluk da kokmuþ o kýrýþýk sabaha kýrýk pencereden rüzgar sýzar ya doðruluruz saðýrca faþist bir aþka öfkelenip bir avuç misket kýrarýz yastýðýn aðzýnda uzanýrýz yine günün mavi sýrtýna çocukça koþar bulutlar ve zaman tepemizde hýnzýrca-asi bir umutla melekleri uyandýrmayýn deriz hýrsla yalvar yakar koþarýz Allah”a býrakýn cinnet geçirsin olduðu yerde dünya nasýlsa çocuklar cennet kokar her oyunda
iç savaþýmýzda yaþarýz darma duman bir acýyla geçmiþ ve gelecek olanla baþ baþa ayrý renkli bir gök yüzümüz vardýr sadece iki yürek uzunluðu haylaz bir kavgada o çok seviþgen ayný kýsa dolgunlukta yaðacaktýr barýþ az sonra baþýmýza bilmediðimiz tek ortak nokta ayný þehirdeki çýplak bedenli o Polyanna yürüyüp ayrý bir caddelerde yine de ayný rüzgarý paylaþýrýz illa yaðmur yaðar inatla kararlý ve tiz yaðar sesimiz kadar gür yaðar hayýkýra haykýra-ýsrarla yaðar aðzýný açmaz ölür damlalar evimizde soba üþür bahçede kedi ateþte kaynayan yalnýz su deðil ki
yalandýr bazen hatýrladým demek bile aðlarken bir akþam vakti göðsümüzde zaman unutmak baþ ucunda el sallarken yýllara kývrýlýrýzya içi geçmiþ su gibi aþka kuru bir çalý rengi aðzýmýzda çöl sesi gözlerimizde bir kuyu sisi geçmiþ bir zaman asýlmýþken böyle tavandan annemin elleri kokar kuþ sesli o küflü roman sonra karanlýk gelir aniden üzerinde yýldýz rengi bir yorgan ve sevinç sevinç sevgilimin aðzýnda büyür yine ihtiyar babam çok aðlarým ben duvarlara çok bakarým ve en çokta kýrýlmýþ sýrma kapý koluna bir de hatýrlarým ahþap merdivenlerde büyür mazlum parmak uçlarým ve suda yaþar kaybolmuþ ayak izim bilmiyorsunuz ben dün gece yine annesizdim hep aðladým yine de hiçbir þeye benzemedim ýþýklardý yalnýz bir birine benzeyen ve gözleri sönmüþ bir dünya kuþ gördüm sabah içim göçünce de göklere tekrar yaþadýðýmý öðrendim
o yüzden yýldýzlarý tek tek saymayýn asla gece olunca dilekler gök yüzünden yaðmýyor insanlara Annemin gözleri sek sek her kapandýkça Allah yeni bir hayat sunuyor bana
hadi gel bir daha beni yalnýz býrakma baba beþ taþ oynayalým bu karanlýkta
.
MHD Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehtap Yıldız Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.