en koyu ya(la)nları renginde gizler gökyüzü Mehtap Yıldız
en koyu ya(la)nları renginde gizler gökyüzü
çiçeklere su vermeyi unuturum sevince seni ve büyürüm sevince seni çok büyürüm taze bir ot gibi sonra küçülürüm aniden sevmeyince sen beni gelirsin önce uykusuzluk gibi yine gelirsin bir daha açlýk gibi art arda dizilmiþ babasýz sabahlar gibi gelirsin sonra unuturum pencereyi açýp nefes almayý mesela izlemeyi yaðmuru yaðýnca yaþamayý o an doyunca kýþý sevmeyi donunca yataðýnda Sevebilirim göðsünde kabaran mavi kabarcýklarý ve deniz kokan aðzýnýn en karanlýk yolunu da göðsümü liman yaparým gamzen den dökülen her gülüþe ve gözlerin tufan olup dökülür boynumdan aþaðýya mecburi mahcup ve çok daha sarhoþken halin dahasý adýn aðzýmda sýcacýk bir tepe olur ki illaki mutluyuz dur sevgili zaman koparken göbeðinden kimsesizliðiyle biz mutlak doðrulmuþuzdur kendi kalabalýklýðýmýz içinde içli içli usul usul aðlarken karanlýk tüm þairler daðýnýk mezarýnda boðazýma dolanmýþ bütün þiirler vurulur gökyüzümde yüzümde sayfalar dolusu adressiz postalar büyür virgülsüz noktasýz ünlemlerle dolu romanlarýn her sonunda unuturum anason kokan kadýnlarýn aðladýðýný da ve dirildiðini anne kokan her kadýnýn yaþamadýðý bir baþka erkekte en çok bir adamýn sol yanýna gömüldüðünde mutludur kadýn yine annemden bilirim bunu da aðlamadýðýný aþkýn çýkmaza girmiþ renksiz o baþka sokakta ve hatýrlarým birden toprakta dirileceðini ölümün de aðzýmda oruç kokan kuþlar uçuþur aðzýmda yýðýnla asi çeþmeler buruþur kururuz gökyüzü aðlarken her sabah üstümüzde ve güneþ uzatýr son kez ellerini göðsümüzü saran rüzgara düþlerimiz çok üþür ömrümüz çok büyür biz ki artýk sevmediðimiz kadar çok korkunç küsmüþüzdür aniden hiç beklemeden yaþlanýrýz tahtadan yapýlmýþ yorgun kapýlar kadar
anaannem aklýma gelir birden ve yaþadýðýmýz tüm geçmiþ günler
sonra severiz biz yine Allah kadar
söyle(me) bana ölüme kaç var
.
MHD
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehtap Yıldız Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.