Durmadan üþüyorum… Kaným da ýlýk bir bir hüzün Hüzne sarar gecelerim, baþlar seni düþünmeye. Geceler seni vurur sabahýn beþinde. Vurur da uyanmaz sevdam, yenik düþer sonra satýrlarým. Toparlanmaya vakit yok, meçhulle kalkýyordu akþam.
Çarþý da bir telaþ bir telaþ, raflara diziliyor umut… Ýmdattt! diyenin umudu oluyordu bu raflar. Umuttt, umutttt, satýlýk umuttttttt…. Son sözler düðüm düðüm artýk, i mgelere kýlýf biçmemekte.
Düþüm, gerçeðim, her þeyim, Yirmi dokuz harf ve yasaklý X,Q,W’um, Tanýmsýz gerçeðim, artýk darlanmaktayým. Raflara dizdiðim umutlar tükenmekte, gel artýk gel…
Yunus YILMAZ
Sosyal Medyada Paylaşın:
ararat07 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.