aslýnda vazgeçmek üzereydim
kýrýlgan ve italik bir mevsimdi
hüzünleri sârî
þehir kapancak dediler
güldüm
müstehzî
dükkân mý be mübarek
oturdum
sýrtýmý bir duvara yaslayýp
düþündüm
biraz tütün biraz rüzgâr
yarým aðýz
yarým bir sevi
yýlgýn atlar
ezip geçti taze þiirlerimi
evlerin damlarý yoktu
damlarda oynayan çocuklar
evlerin pencereleri yoktu
pencerelerde saksýlar
ýrmaklarý bile yoktu gözlerinde insanlarýn
ve bilmezlerdi aðýtlarla ölmeyi
aþk
yalnýz ve ancak
kalýn kitaplara demirlemiþti
varsýn kapansýndý o vakit
ben ve yaslý duvar
ne de dýþýndaydýk
þehir kapanýrken içine…
/mai/
songülsezgindoðan