Âþýk olanlar bilirdir. Aþk, bazen ölmektir bazen de, ölüp, ölüp dirilmektir. Kalbini dolduran aþk gerçek bir âþksa. Aþk, bir sevdadýr, bazen tamiri olmayan yýkýmdýr, Ve sürünmektir, uðrunda ölebilmektir Ateþ, bacayý sarmýþsa;
Aþký tatmýþsa bir gün yüreðin, Yýllar geçse’ de aradan, yine de çýkmaz kalbinden. Kalýrdýr o, aklýnýn bir köþesinde, Hep, gizli, gizli... Gün gelir, anarsýn hayaller kurarken Ve gün gelir, aðlarsýn. Senin yüreðindeki aþk, deþelenip alev almýþsa;
Ya bir de, kadere boyun eðdiysen. Bak iþte o zaman olurdur halin yaman. Ýþin çýkmaza girmiþ olur gayrý Çýk çýkabilirsen iþin içinden. Çekmeye çalýþýrsýn geçmiþi sinene, elinden bir þey gelmeyince. Sen hep kendini üzersin. Ve deðiþmez kaderin, sen ne kadar uðraþsan. Ve kaptýrýrsýn sen kendini, deðiþmeyen kaderin uyduðun cilvesine. Sen yaþamaya çalýþtýðýn ömrün boyunca;
Olur ya bir gün bunalsan hayatýndan Neler geçer, neler iþte o zaman, gör bak senin zavallý aklýndan Deðiþtiremezsin, doðuþtan yazýlan kaderini Uðraþsan. Ve sen dersin hep ben ne yapsam. Olurdur düþüncen, aþaðý tükürsen sakal yukarý tükürsen býyýk hesabý Sen kendini olmaza kaptýrýp düþünüp durdukça;
Bazý tesadüfler vardýr. Yýkardýr bu tesadüfler insaný, küllenmiþse içindeki aþkýn Fakat iþ iþten geçmiþ olur, Yine de sen acaba dersin, onda kalmýþtýr’ da aklýn. Umudunu körlerler, söndürürler, bir bakmýþsýn ederler seni þaþkýn Ve sen yýllar yýlý aðlarsýn. Aklýnýn bir köþesin hala o aþk bulundukça;