Acýtýr, bilir misin o güzel þiirlerin yazýlmýþ olduðunu düþündüðünde
Ne kadar kötü olduðumu
Yutkunurum, içtiðin su boðazýmda
Bir gün anlamak gibi hayatý,
Hani tam da ölecekken,
’Durun, iþte, iþte anladým ben yaþamanýn ne olduðunu’ dediðin anda
Çok geç kaldýðýný bilir gibi yaþamayý
Acýtýr, mesela büyümek
Ta derinden çaresiz kalýþýný anladýðýn an
Çarelerin ne kadar da güzel olduðunu anlarsýn
Eskiyi sövmek gibidir aðlamak, eskiye, ama aðlamamalý insan
Ne desem çaresizim
Bir akasyanýn ölümü gibi dizilirim aðladýðýnda
Tam parmaðýnýn ucuna, topraða karýþmadan önce
Öpmek isterken tam da kalbinin ortasýndan
Acýtýr, hani ilk aþk gibi, ilk aþk, kendine
Ýlk çaresizliðini tadarsýn o an
Ýnsan, kendi yüreðinden öpemeyen acizdir
Bir anka kuþu misali küllerinden doðma hikâyesini anlarsýn
Güler hep yanýnda olanlar, gülüp geçtiklerini anlamadan
Hep beklersin birini, keþke dersin, keþke þunlar da beyazlamasa
Deli eder seni terin,
Aydýnlýðýn en kararmýþ hayalinde bir cigara daha sönerken
Acýtýr, uykular dahi soðuk yastýklar üzerinde
Nasýl da duraksar akrep saçlarýnýn arasýnda
Geçmiþe hiç uyumak istemezsin, hep gelecek vardýr
Oysa sen de bilirsin, tohum gibidir yaþamak denen þu bela
Ne ektiysen teninde, yaþadýkça onu yaþarsýn
Acýtýr, elleri de acýtýr insanýn
Sardýkça boþluðunu aynada
Çektiðin son sigara dumaný gibi, ciðerlerince aþk
Ýncinmiþliðin kadar salarsýn nefesini ’ah’ çekip
Bir sabah olma arzusudur hep gecede yatan
Ve bu uðultu, sanma ki ümitsizlik dahi bakidir þu lanet dünyada
Öylece, bir rüzgâr gibi esip, geçer biten her þey
Hiç de yorgun deðilim dediðin o an
Dolduðunda gözler, sanki o gözler hep uzaklarda birini beklemiþ gibi
Ýki damla yaþ akýp usulca dudaklarýný sarýp
Kapanýp yataðýna, artýk hiçbir sigara kurtaramaz nefesini
Kendi kabrine çiçekler biriktiren öðretmenleri anlarsýn
Bir Fransýz aðlayýþýdýr, affedilmeyecek öðrenciliðinde hayatýn
Akan sürmenin siyahýnda
Gördüðün an beni karþýnda
Acýtýr, kapýlar hep gitmelere ait olduðu için
Yine de deliðin uðultulu bakýþlarý ardýnca
Býrakamadýðýn o son nefesin gibi
Yaslayýp burnunu omzumun vahasýna
Aynanýn karþýsýnda hala güzelim dediðin o rakslarý
Gömdüðün o korkunç, hasretlik sarýlmaya inandýðýn gibi
Acýlarýn bile artýk acýtmadýðý yýlanýn masum seviþleri
Kendine uzanan mavi ellerinle
Ne çok yaþadým, oysa hiç yaþamamýþ gibi hissediyorum derken
Aslýnda hiç yaþamadýðýný anlarsýn
Aþk bu, acýtýr
Kendine veremediðin tüm þanslarý beklersin gözlerimde
Gözlerimin içinde gözlerin
Sana ne çok benzediðimi fark ettiðin an, içimde
En güzel uykuya dalarsýn
Ve hiçbir þeyi anlamaman gerektiðini anlarsýn.
Kapý kapanýr
Artýk biz’iz’dir