gün biterken ufukta gördüm
seni ve beni,
kýrlangýçlarla daldým bulutlarýn yüreðine
yitirirken umutlarýmý,
acýlarla kývrandým sensizliðin aðýnda;
içimde bir tarantula,
yönsüzlüðün binbir yönünü
bulutsu düþler ile dolayýp sardým geceye...
acýmasýz yalnýzlýðýmýn
tanýmadýðým yanlarýna
kahrederek dalýp gittim
derinliðinde enginlerin
yýldýzlarýn görünmedi...
hiç kimse görmedi yalnýzlýðýmý gecede
doðdu dolunay hüzünle
yüzüne bakýp sessizce
hüzmelerinden sordum seni;
bir bulut çekti yüzüne
’beni gör, onu görme!’ dedi...
sarardý önce, soldu sonra
karardý birden ve kayboldu
ve ben de yittim peþinden;
ne sen kaldýn ne de ben...
kim bilir, belki de ikimiz birden
her zaman ve her yerdeyiz
çektiðimiz içimize her solukta
sevgi ve özlemdir bu boþlukta
uzatsak ellerimizi, belki deðeriz birbirimize...
öyledir öyledir, aþk adamý söyletir
bulutlara köle verir
yangýnlara, küle verir
körükleyip ciðerlerimizi, bir yanýk türkü
ay yüzünü güle verir...
hey acýmasýz felek;
senin midir yoksa benim mi
bulutlarda gezen ay yüzlü melek?!
Þaban AKTAÞ
20.06.1997 - Eðirdir Gölü
ISPARTA