soyunurken çiçek çiçek
çoðalýr mý yalnýzlýk,
rüzgârla dile gelirken zaman,
ýssýz dað baþlarýnda
koynunda hatýralarýn
bastýðý yere
çakýlýp kalýr mý insan?!
yaz sonu,
toprak örtmüþ sevdalarý
otlar kurumuþ iyiden iyiye
mabetlerin köþelerinde
kutsanmýþ yalnýzlýðýmý
çoban çýrasýyla tutuþturdu
gözlerinde açan hüzün çiçekleri...
ortalýkta ne rahip var ne rahibe
kýrýk dökük her yan,
kimse uykusundan uyanmamýþ
binlerce yýl geçmiþ aradan,
bir tek kavalýyla dertli çoban
bir de güneþ seyreylemiþ
kimsesizliðini bu kentin,
ad olurken sana bana; Ad/ada!
akþam alacalarýnda
çýngýrak seslerine karýþan
türküleriyle yazgýsýný uðurlamýþ,
depremlerle yalnýzlýk çökerken yüreðine
hem yanar hem donarsýn;
sen Adada, üþüyen bir sarý çiçeksin
tutuþ(turul)unca elinde bir çobanýn
bir kýþ günü tenini ýsýtýp geçeceksin...
psidyalý bu vahþi güzelin
mabetlerinin taþlarýna
bir kez olsun sevgiyle dokun,
hatýran olsun dað baþlarýnda;
görünmeyen periler gibi
bakýnýp duran güzellerin
beyaz teninde uçuþur
çiçekten çiçeðe uzanýr ellerin...
bakma öyle ardýmdan
dilsiz çocuklar gibi
bakma öyle, üzülürüm Adada
ya gel birlikte gidelim
ya tut ellerimi, ya da bir þey söyle
seviyorum de, öldürür beni
caným kaynar kanýna
bir gül çalar kýrmýzý
çaresiz gönül hýrsýzý...
Þaban AKTAÞ
19.07.1997- Adada antik kenti
SÜTÇÜLER-ISPARTA