Bir bakýþ Bir gülüþ Kývýlcýmlar saçar yüreðe Yanar Dumaný çýkmadan Bir çift göz Tutsak alýr uykularýný Düþünceler takýlýr aþk oltasýna Yaþantýsý Sevdiði olur Onu solur,onu yaþar gün boyu Hayaller kurar Yarýna dair …ve
Gökçe kýz Dalýp dalýp gider Pencere dibinde Çeþme baþýnda Beyaz atýna binmiþ Adýný bile bilmediði Býyýklarý henüz yeni yeni terleyen Delikanlýya tutulmuþtur Komþu köyden Rüstem aða’nýn oðlu Civan Memettir bu O’da ilgisiz deðildir gökçeye Bir görüþte çarpýlmýþtýr Derken Buluþmalar baþlar çay kenarýnda Gökçe kýz Oyalý mendil verdi mehmete Mehmet koynunda saklýyordu Sýr gibi Yalnýz kaldýðýnda kokluyor Öpüyor Hayallere dalýyordu
Rüstem aða Hanýmý Zeynep kadýna Bu oðlan’ýn evlenme çaðý geldi Ona Þanýmýza layýk Hamza aða’nýn kýzýný alacaðým Diyordu Zeynep kadýn da Sen bilirsin beð Diye cevaplýyordu Akþam Memet’e konuyu açtý Rüstem aða Memet kükredi Ben evlenmek istemiyorum Ama gaddar Rüstem dinler mi Karar verilmiþtir Ýtiraz istemem Dedi
Haber çabuk yayýldý Gökçe kýz memedin niþanýný duydu Buluþtular dere kenarýnda Göz yaþlarý sel oldu aktý Çaresizdi Seven iki yürek Aradan bir ay geçti Gökçe kýz yataklara düþtü Elif ana Kýzýnýn avuçlarýnýn içinde Eridiðine þahit oluyordu Nedir Gökçem Nedir senin bu derdin Diyor aðlýyor, aðlýyordu
Gelin alayý geçiyordu Gökçenin evinin önünden Davul zurna eþliðinde Gökçe anasýna Ana beni pencere götür diyordu Annesi göz yaþlarý içinde Kucaklayýp kýzýný götürdü pencereye Bu Mehmet’e gelen gelindi Gökçe yutkundu Anne beni yataðýma götür dedi Gökçenin elindeki beyaz mendil Öksüre, öksüre Kýp kýrmýzý olmuþtu O kara gözlerini annesine çevirdi Gýz ana Neydi benim suçum Diyebildi
Bir çýðlýk Bir figan yükseldi Garip Mustan’ýn evinden Biraz sonra Sala sesleri yükselirken Köyün minarelerinden Memet, Gökçe’nin öldüðünü Duyuyordu Defnedilirken gökçe O’da mezarlýðýn bir köþesinden Onu izliyordu Herkes gittikten sora Mezar baþýna gelen Memet Vedalaþýrken Bekle kömür gözlüm Yakýnda bende geleceðim diyordu Mehmet’i Mezarlýktan ayrýldýktan sonra Hiç kimse görmedi
Ýþte böyle dostlar Bir lahza bir an Kime kaldý ki bu han Þöyle diyordu bir þarkýda þair “Dünya’da ölümden baþkasý yalan”
Sadýk Daðdeviren Aþýk Lüzumsuz Sosyal Medyada Paylaşın:
ASIKLUZUMSUZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.