İllüzyonum ve Ben
Doðusuz topraklar vardý önümüzde uzanan
Tepeler vardý ayrýk birbirinden
Dikmemiz gereken.
Bozkýrý sevdik en çok
Sarýlmýþtýk umarsýzca çimenlerine
Bir ana gibi kucaklayarak bizi
Ve baðlayan birbirimize…
Kalabalýksýz yürüdük sorumsuzca
Bitmedi çöl
Konuþmasýz yürüdük yazgýmýza
Baþlayana kadar yüzeyinde kendimizi seyrettiðimiz göl…
Biz iki yüz
Birbirinden farklý
Ve birbirine bir o kadar benzeyen
Biz iki gülücük
Biri þeytansý hafif;
Diðeri büyük
Bir meleðin kanatlarý gibi
Süzülen rüzgarlarýn üzerinde zarif…
Kandýrdýk kandýrýlmayý seven çocuklarý…
Ne kadar da kýrýlgandý oysa
O vakur ve dimdik gibi duran
Bedenimiz fýrtýnalarýn ortasýnda.
Utandýk
Cenneti göremeyen gözlerin önünde
Ki biz Kevserin suyunda her sabah
Temizlenip arýnmaktaydýk…
Anlatýlmaz
Bu yaptýðýmýz büyü sýr
Bazen o benim baþýmdan çýkan tavþan
Ya da ben
O’nun kýlýðýna giriyordum kimi zaman…
Yanýlttýðýmýz kadar yalnýzdýk sahnede
Ama sevdik yine de eðilmeyi alkýþlarýn önünde…
Kaybolmadýk buradayýz henüz
Saklanýrýz matruþka gibi birbirimize
Kimi merakla bakar sahte yüzümüze gündüz
Kimi kapatýr gözlerimizi acýyarak hýrýltýlý gecelerde…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.