İSTANBUL(DÜN,BUGÜN,YARIN)

Sanmam oturduðun taht bir baþka sultan bulsun,
Senin tahtýn sarsýlmaz çünkü sen Ýstanbul’sun.

Sýrtýna giydiðinde ne düðme var ne ilik,
Saadet hýrkasýdýr beþ yüz altmýþ senelik

O hýrkanýn sardýðý baðrýnda yedi güldür,
Otuz iki kat ipek, yek pare mavi tüldür.

O hýrka sonsuzluk ki, zümrüt kubbene “taç”týr,
Sana yakýþan Hilal, ne “çan”dýr, ne de “haç”týr.

Gördüler, yýldýz yýldýz nur akan mahyalarý,
Beþ yüz altmýþ senelik kederin kâhyalarý.

Aslýný sorup durdu, beyni boþ, içi kof ya,
En emin ellerdeyim diyordun Ayasofya.

Onlar için sonuydu hayali çarelerin,
Düþlerine saplanan yiv yiv minarelerin.

Ýstavroz akýllarý çýkýyordu rayýndan,
Boynu bükük geçerken Topkapý sarayýndan.

Bizler aciz kalsak da, sen kendine bir tan bul,
Gün olup doðmalýsýn her yarýna Ýstanbul.

Bilinmez kaç sultanýn rüyalarýnda süstün,
Dünya sana âþýkken sen dünyalara küstün.

Topraðýn altýn bildik, savurduk didik didik,
Tepe yamaçlarýna çöpten tepeler diktik.

Mümkün olsa yapardýk, saraylarýn baðrýna,
Bomba kor patlatýrdýk, gece kondu uðruna.

Kat kat beton aðaçlar, çürük dallar, yuvalar,
Ormanlarýn baðrýný, fabrikalar ovalar.

Hayalleri küstürdük ve umuda kahrettik,
Patladý çöp daðlarý, çöpe karýþtýk gittik.

Uyandýk kesilen dal, tutunduðumuz dalmýþ,
Uyandýk, tutunmaya ne umut ne dal kalmýþ.

Dönmedikçe kýrk yýldýr gelen her bir kafile,
Yollarýna boydan boya lale diksek nafile.

Devayý ne kederden, ne tuttuðun yastan bul,
Uyku hafif, kan asil dert etme sen Ýstanbul.

Ýman gibi kalesi, itikattan burcu var,
Uyanýr altýn nesil, ecdadýna borcu var.

Geçer bir fasýl daha, o güneþ halesinden,
Meltem tadýnda rüzgâr, kýr atýn yelesinden.

Yavuz’un kýlýcýnda can verir bu atalet,
Bir adým sonrasýnda Kanuni’yi hayal et.

Adým adým gün görür, tozlanan nal izleri,
Yeniden hayat bulur tarihin filizleri

Güneþi tepelere sürüklerken kalyonlar,
Parçalanýr karanlýk, ýþýk görür milyonlar.

Ulubatlý’nýn ruhu ancak þad olur, ancak
Ýlk günki heyecanla çýrpýndýðýnda sancak.

Tan yeri aðaranda güneþ yakýndýr, dayan,
Fatih’in rüyasýnda yattýðýn gibi uyan.

Yolunu Mevlana’dan, güzeli Yunus’tan bul,
Kul baþka ne ister ki, ne diler ki Ýstanbul?
( 1997- Ocak 2013)

Sosyal Medyada Paylaşın: