Gidiyor bir topal. Tükenmiþ umutlarýný yüklenmiþ sendeleyerek. Ömrünün son demidir içtiði, Ve baþýnda, bahar müjdecisinden bir gün, Umutlarýný yitirmiþ, Gidiyor, bir bilinmeze doðru boynu bükük.
Baktým, yükü zamanýn yorgunluðu, Hep dalgýn. Ve yere bakýyordu yürürken. Kim bilir, neler geçiyordu aklýndan bunun. Yaþý vardý, yetmiþi aþkýn. Ve yürüyordu, bir bilinmeze doðru, Bel ki de, hayata kýrdýn.
Gölgesi önünde. Eðilmiþ yere doðru, küçülmüþ elleri var belinde Bir, otursa, Uyur kalýr dayandýðý aðacýn dibinde. Bir ’de dili var, dinlesen saz çalar, Mýzrabý var, çünkü elinde.
Ahmet Yüksel Þanlý er 20 Þubat 2013
Sosyal Medyada Paylaşın:
a.yüksel şanlıer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.