Gidiyorum þimdi… Hiç bir þey almadým yanýma ,içim o kadar dolu ki ,tek bir çöp bile kaldýramaz bedenim. Bakýþýnla ,gülüþünle , sensizlikle o kadar doluyum ki, Ne yýldýzlar parlak gözlerin kadar, nede yaðmur senin kadar serin. Alýþamadým bu kente… Issýz, sessiz ve daha çok sensiz… Bazen annemi hatýrlatýyor bana, þefkatli, neþeli, sevgi dolu, Bazen de babam gibi, sert , soðuk ,merhametli… Tanýmadýðým sokak isimleri var. Adýný hiç duymadýðým caddeler,kocaman levhalar var gökyüzünü kapatan. Taksiciler var her sokak baþýnda. Daha önce hiç görmediðim simalar ,anlamaya çalýþtýðým diller, dinler, ýrklar var… Bu kentte yaþanacak çok þey var. Alýþkanlýklarý deðiþtirmek zaman alacak… Örneðin sensiz sabahlara uyanacaðým, senin olmadýðýn geceler yaþayacaðým, senin sevdiðin yemekleri sensiz tadacaðým… Yine de, yeniliklere hazýrlýyorum kendimi…
Yeni filizlenen çiçeklerim var,saksýlara koyamadýðým… Adýný koymaya çekindiðim umutlarým. Aslýnda hayata dair, o kadar çok þeyim var ki anlatamadýðým… Geldiðim yerleri unutmak için kaçtým buralara, doðduðum kenti,büyüdüðüm evi…
Bazen uzun bir yolculuða çýkýyorum,kendime yolculuk ... Kendim de kayboluyorum.. Ben, ben olmaktan çýkýyorum bezen, kendimi terk ediyorum. Alýþýk olduðum bir durum oysa terk edilmek, buna alýþamadým. Koyduðum yerde bulamýyorum ki kendimi… Öðrenecek çok þey varmýþ daha. Ýstasyonlarda üþümek iyi geliyor, vagonlarda ayakta kalmak, insan içine karýþmak ,insan olmak iyi geliyor ... Nefes alamadýðým anlar oluyor bazen. Nefessiz kaldýðým zamanlar… Korkuyorum, ürküyorum , ölüyorum biraz… Aklýmýn bir köþesinde sen ... Bütün korkular bitiyor ve nefes alýyorum... Kahramaným oluyorsun… Þimdi , o kahramaný çok özlüyorum. Ne kadar alýþtým desem de yalan “Alýþamadým, ben bu kente… ”“Alýþamadým… sensizliðe…” SEVAL DAÐCI (DAÐCI) Sosyal Medyada Paylaşın:
SEV@L Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.