// her yenilgi yeni bir baþkaldýrý için prova olmalý // Hasreti isa
gamzelerini denize düþürdüðünden beri düþ kurmayý unutmuþtur k a d ý n her savruluþta susuyorsa bilin ki sesini ana rahminde boðmuþtur
bir gece yarýsý rayýndan çýktý hayat savrulan saatlere ayrýlýðý yazdý birileri sokak ortasýnda bir cinayetin üstünü ateþle örttüm çocukluðun çýkýp geldi saklandýðý yerden tenin karþýmda camý kýrýlmýþ bir deniz feneri
yaðmur yaðdýkça taþ kesilir soluðum yalnýzlýðým derme çatma kýyýlarda aðýrlar kendini bu yürek bu uðultuya yenik düþecek biliyorum yüzümün sýcaklýðýnda kurut gözyaþlarýný nefesinle söndür hayallerinin tükendiði yeri aðýr olur aðrýnýn bedeli vurgunla ödenir yeryüzü tuz ve toprakla yoðursun yeniden kendini
ey içimdeki kendi külüyle kavrulan ateþ tutuþmadýysan aþkla bir mumu bile yakamazsýn demedim mi
iliklerime kadar senim hasretin kýrýlgan aynasýnda kan kýrmýzý bir gölde susar adýmlarým yokluðuma dokun izi kalsýn parmaklarýnýn duvarlarda masal kitaplarýndan uykulara kaçmadan gir rüyalarýma aðýtlar da boy verir sandýklarda solan fotoðraflarda avuçlarýmda yakýp gittiðin mumlarýn hatýrýna ihanetlere kapat kapýlarýný sakýn açma
aþk sol göðsünün altýnda vurulmuþ bir serçe yüreðidir unutma
sokaklara açýlýrdý gömleðinin ilk düðmeleri oðlanlarýn yanaklarýndan þelaleler akardý ayaklarýna düþün ki akrep yuvasýndasýn anadan üryan yelkovanýn aðzý sulanýr döner baþýn kanamayan yerin kalmamýþ düþ kesiði bedenin ömrüm dudaklarýnda uzunca kurulmuþ cümlelerin son nakaratý zamansýz göçebeyim ki gözlerinden de göçerim böyle bir aþký kayýtlardan çýkarýn ey taþ ustalarý
þimdi sabahlara sorsan halimi bir bebek düþer beþiðinden dil kana susayýnca silahlar çekilir benim ülkemde sorgusuz infazlarýn suç ortaðýydý güz bir kavga türküsü daha yaralanýr kýsýr gölgelerde
ey tenimde esmer güllerin býraktýðý dayanýlmaz sýzý senin her renkte susuþun kýlýyor beni siyaha sevdalý dalgýnlýðým karþýsýnda durma aklýma zarardýr gülüþün kaldýrým serçelerinin nasýrlý olur topuklarý
yataðýmýn baþýnda dönüp duran ecele süt veriyor göðüslerin
yüzüne abanan köpüklere çýðlýklarýný düþürürken balýklar mülteci insanlarý yaka paça kýyýya taþýrdý martýlar yeni bir yangýna yoldaþ olmak için perdelerini fitilliyordu kadýnlar
hangi sevgilinin koynunda ölene kadar sabahlandý bilmiyordu yasaklar
çocukken rüyalarýma giren tabutlarla ýsýt gençliðimi göðsünde çöl düþkünü bir adamý as hurma dallarýna acýsý içinde saklý sevdayla gün yüzüne çýkar beni dili de mýzrak gibi sivriltip salmalý sokaklara yüreðimi yüreðine emanet býraktým gidiyorum yanaklarýný öpen yorgunluðumla uðurla beni gün batýmlarýna
hep sana yaslanarak taþýdým kendimi baþka bir bahara
dünü yoksulluðundan vurmak yakýþmaz bize kendi yüzümle gülmeyi öðrendim senin karþýnda ayrýlýklar gün sayar kalbimin kapýsýnda kalsam bir baþka ölümdü gitsem gölgen kapanýrdý ayaklarýma
içimde senin zamanlarýný öldürerek kaldým hayatta
kestikçe uzayan beyazlýklar sürgün veriyor týrnaklarýmda kýzgýn iki gül oluyor dudaklarýma dokunan öpüþün baktýkça aynalarda kanayan yüzüm gülerek teslim usturaya gece yürüyüþüydü çýktýðým bütün yollar buðulu bir merhabayý sýrtýndan vuruyor pis býyýklý adamlar
öksüz yanlarýn kuþatmada sisle örülmüþtür kazaðýn gök yüzün yamalý bir bohça gibi durur sedirde hep al yazmalý günahlar iþlersin çeyizlerine gitme daðlar uykusuz çocuklar ninnisiz kalýr ölü bulutlar gezdirirsin firari gözlerinde
umudun süvarisi oldum yýldýzsýz gecelerde vuruldum þimþeklerden sonra gelen yaðmur oldum sende kurudum her gün aþk için yeniden kalbimi kundaklamaktan yoruldum
her yüreðin denize bakan bir penceresi vardýr herkes acýsýný ve felaketini yanýnda taþýr yalnýzlýðýn ayaz hücresinde voltalardayým sen þimdi geçmiþ bir zamana at sürersin içimde et ve kemik birbiriyle helalleþir günün birinde hangi vagona bindirilse ölüm yarý yolda raydan çýkardý tren kurtlar ve kadýnlar ayný havayý soluyor karanlýk çöktüðünde
yaðmura yem atan bulutlarý uçurtmalarla avlayýp kýrlangýçlarý fýrtýnalarýn kucaðýnda aðýrla herkes yüreðindeki aþka giden son damarý da kesiyor harama el sürmüþ günlerin kahrýna sen hâlâ çocukluðumun terli alnýndan öpüyorsun alýnyazýmý k/aralayýp söylenmemiþ bir söz gibi duruyorsun aklýmda ana rahmine düþtüðümüz gün kazýlmýþ mezarýmýz canlý bir cesedim tabutum bundan sonra yüreðindir unutma
gece bütün sýrlarýyla gömüldü sulara dilsiz bir ay doðurdu deniz her düþtüðüm yerde yeni bir uçurum eklendi hayatýma
bir bulut kirini döker ömrümün ormanýna bellek sürek avýnda ve yazý kaðýda yüz sürer son defa mezar taþlarý da eskir yýrtýlan sesten bir kadýn düþer sulara
gün geçtikçe azan derin bir yaradýr zaman gölgeler de kanar ve tanrýlar þeytan arabalarýyla çýkýp gelirler karþýdan…
Ýsa Ýnan
Sosyal Medyada Paylaşın:
İsa inan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.