ÖLMEK KOLAY

Gözlerimi kapatmakla
ýþýðýn varlýðýný inkâr etsem de,
ýþýðýn aydýnlýðý düþüyor
göz kapaklarýmdan içeriye.
Loþ kaldýrým taþlarýndan
semaya daðýlan kimsesizliðin kokusu
ruhuma dokunduðunda,
anýmsýyorum her þeklini.

Aslýnda hikayenin sonuna giderken
baþýný unutmak büyük tehlike.
Zonklayan beynimi zar zor taþýyorum.
En zor kývrýmlarýnýn üzerinden geçe geçe
anýmsarken geçmiþ sayfalarý,
iliklerime kadar titriyorum.
Bir ürperti kaplýyor bütün bedenimi,
Üþüyorum...

Tutup tutup nefesimi
bir soluk mesafede salýverdiðimde,
iç çekiþlerim hýçkýrýklarýma karýþýyor,
akýyor gözlerimden sicim sicim.
Alevlerin gölgesinde buluyorum kendimi.
Alevin þeklini çizemesem de,
hararetini bütün kasvetiyle hissediyorum.
Yitirilmiþ kentlerde kaybettiðim kendimi
aramam artýk bunca yýl sonra.
Hatta aranýlacak bir ben daha býrakarak
bu kentin kapýlarýna,
soluksuz gömüleceðim karanlýklara.

Bütün yitirdiklerimin sorumluluðunu taþýyan
kefaret mýsralarýna haklarýmý
helal ü hoþ ediyorum.
Sevdanýn müsveddesi kalbimi kâðýt üzerinde
temize çektim.
Bir gün bom boþ kalsa da kalbim,
mýsralarýma yazdýðýmýn sadakatinden eminim artýk.

Özlemin,hasretin ve vuslatýn niþanesi lalelerin
renginin ne kadar güzel olduðunu
fark etmek için
göze aldýðým her bedeli ödedim.
Ölmek,en kolay yazýlan,
en kolay ezberde kalandýr,
ölüm arkadan gelir.
Öðretirler iþte böyle!!!

Mehmet Zafer
Sosyal Medyada Paylaşın: