Câný dar eyleyince, hasretin nârý söndü Dilime aðýt yaktým, yâr kaplandý sözüme Had safha piþmanlýðým, çarkým tersine döndü Nedamet keskin býçak, yâr saplandý özüme
Düþlerimden düþüþle, beni ebedi yýktýn Mâzîmin ayaklarý; hep mi cânda iz sürer Kendimedir isyaným; nerden karþýma çýktýn Seðirtip düþme peþe, feleðim defter dürer
Zaman denilen mefhûm, yaþ kemâle akýyor Derman kâr eylemezse, içimde özden coþar Bir gençlik heyecaný, can hanemi yakýyor Ben haddimi bilsem de, ömür önümden koþar
Sýkýþan mengenemmiþ, tutuþturup da yakan Ruh mâtem elbisesi, vücuda firak saydým Kandil karasý yüzün, uyuþturup da bakan Miâtdan þamar yiyip, ben daha yeni aydým
Oklarýn yaralarken, ýslak kütük yakýlmaz Sevda denilen yemin, ancak arâfa kalýr Bu kadar sitemlere, cihân olsan bakýlmaz Ruhta ikizin öldü, beni ancak nem alýr
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülsen Tunçkal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.