Hazin sonu görmeden zor bir yola bu sabah
Ýlk defa girmiþliðin içte endiþesiyle
Yürürken iblis miydi; elinde þiþesiyle
Uyanmak istedikçe, uyuttu beni, eyvah
Hangi eyvah kaç defa baþýma vurdu tokmak
Kalpten beyne yollanan ýþýnlar mýydý çakmak
Üstümde uçar turna, gölgesi çýrpar kanat
Baþým durmadan döner, dolaþýr ayaklarým
“Ne zaman biter yolum?” Diye hep sayýklarým
Var mý iþin sonunda, bana da bir saltanat
O saltanat kaçmýþsa elimden sanki ýrmak
Neye yarar þimdide baðýrýp dostu kýrmak
Ve ellerim koynumda kaldým nefes nefese
Yüzlerce yýla bedel, bitmez çektiðim cefa
Sabrederim, bilirim, sonunda vardýr sefa
Bu yolda ya uçarým ya girerim kafese...
Kafes içinde mahkûm olarak hayat sürmek
Kefaret olacaksa, deðer, içine girmek
***
“Zafer sabahlarýndan” bana yansýyan ruhla
Unutup gider miyim; “bozgun akþamlarýný”
Kaný hala damlayan yiðit, kuþamlarýný
Cephelerde býraktý, ben kalýrken bin ahla
Ah almadan sabiden korkutarak öksürmek
Kendini ateþlerde haktýr katlayýp dürmek