Sükut
Ben ne bicareyim,
Ne divane,
Ben gönül yorgunu bir viraneyim.
Mahkum oldum yýllar oncesi kahverengi gozlerine,
Unuttum sanmýþtým,
Yýllar sonra sen merdivenin en alt basamaðýnda,
Ben en üst basamaðýnda, bir haber dalmýþken derinlere,
Yüreðim, acýyan yÜreðim, hasrete mesken gibi sigarayla arkadaþ olan yüreðim...
Bir yudum nefeslemeyi hayal ederken, tam o anda oracikta;
Seni gördüðünde özlemeyi hatýrladý.
Eðildim farkettirmeden;
Bu muydu seni bu hallere terkeden, sahiplenmeyen, unutan...
Ben ne bicareyim,
Ne divane,
Ben gönül yorgunu bir viraneyim.
Uzun uzun, derin derin, baktýðýný hissettim...
Bakýþlarýnýn üstümde bir tramva yarattýðý apaçýk belliydi.
Elim kolum yer deðiþtirdi sanki.
Afalladim çaktýrmadan bir de sanki aðladým...
Ben ne bicareyim
Ne divane,
Ben gönül yorgunu bir viraneyim.
Yahu dedim içimden yýllar oncesine iç çekerken...
Öyle bir derin nefes almýþ olmalýyým ki sarstý beni iliklerim;
Þþþ sakýn ol farkettireceksin kendini...
Her zaman ki karizman üstündeydi,
aldýðýn kilolarý vermiþtin, lakin bira göbeðin duruyordu bir tek.
Ayaklarým bir yöne beynim bir yöne savruldu.
Hop kendine gel diyemedim sanýrým o an gülümsedim...
Ben ne bicareyim
Ne divane,
Ben gönül yorgunu bir viraneyim.
Þaþkýnlýðým kalemime vurdu galiba hikayeyi þiire çevirdim...
Sen bu kadar dibimdeyken ve bi o kadar da yerin dibindeyken,
Bir o kadar da yuregimdeyken...
Ben unutsam ne olur unutmasam ne olur?..
Yüreðim ne zaman beni dinledi ki?..
Ben yol çizsem ne olur bozsam ne olur?..
Kader demeyi öðrenmiþtim!
Aman bilmiyorum simdi kimden, nasýl, neden...
Kadere bir de kýsmet eklemiþler kader kýsmet diye,
O, bakýyormuþ boyle islere,
O,yollarý deðiþtiriyormuþ...
Yahu ne hakký var üstümde Kader in Kýsmet’ in?,
Demek geliyor içimden;
Sonra durduruyor yüzüme kapatýlan bir kapý gibi duran sükutum;
Þþþ sabýr eyle, etme eyleme...
Ben ne bicareyim,
Ne divane,
Ben gönül yorgunu bir viraneyim...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.