EY YÖNÜNÜ KAYBETMİŞ ŞAİR

yaralý bir kuþ gibi
sancýlarým dinmez.

nice sevgiler tükettim
gizlenmiþ gerçeklerden kaçmak için

ölüme sevdalanmýþ insanlar
korkutur beni

vücudumun her karesinde
ürperen tüylerimle
geziyorum köþe bucak.

yeni hatalarýn saltanatýna eðilmiþ ömrüm
ve karanlýðýn tam ortasýna iniyorum
içimde ki canavarla,

ben ki zavallý ademden düþmeyim
ezelden bölünmüþ uykularým,

yaþadýðým her yarýn
nefretimle inleyecek
ruhumdan fýþkýrýp.

kanýmýn her damlasýna
ihanet iþlenmiþ,
ayaklarýmýn altýnda aðlýyor toprak.

kara çarþaflar sarýlsýn
bu kirli tohumlar için
beyaz aðlamasýn bana sarýlýrken.

maviden umut kesildi
gride tutuklandý hayatýn renkleri
ansýz sürgün edilmiþ
duygular kilitlendi bakýþlarýmýza.

ne gecesi var ne gündüzü
nefret aþýlýyor insanýn yüzü

dürüst olan hiç birþey yok
bu çaðýn yýkýlmýþ
batýk sahnesinde.

tebessümlerden kirli bedellerin
hevesi uzanýyor gözlerime

sevgiyle ýslanmýþ dudaklardan
bir çocuðun yýkýlmýþ dünyasý düþüyor

sanki korku çölünden kopup gelen
sahipsiz mahkumlarýn
tuzu kokmuþ gibi.

Ey ! yönünü kaybetmiþ þair

ayak izlerinden
karanlýðý taþýyorsun,

gök aðlamayacak
yaðmur düþmeyecek üstüne

Azrail aklýna ölüm pýhtýsýný kaçýrmýþ
seni bekliyor günün
her hangi bir saatinde

düþmeye hazýr mýsýn
lekelenmiþ talihini
ikinci adrese taþýmak için.

bakalým þeytanýn övdüðü müsün
yoksa Tanrýnýn kabul ettiði
o asil gölgemisin sen.







Sosyal Medyada Paylaşın: