Sen/Ben/Biz

Sen/ben/biz
Sen var ya sen,
Artýk çok þeyimsin...
Sebepsiz sandýðým gözyaþým,
Ýsteksiz hýçkýrýþýmsýn...
Sen daldan dala uçan kalbimi,
Kafese koyan bir avcý gibi,
Hatta hiç suçu yokken masum birini,
Kelepçeleyen zalim gibisin...
Sen sanki büyük bir ikramiye kazanmýþ;
Ama daha haberi olmayan...
Ben de sanki onu sana söylemekle görevli tek kiþi,
Ancak söze nerden, nasýl baþlayacaðýný bilmeyen;
Ýþte o yüzden dertli iþte o yüzden içli,
Garip, kendi halinde, kayýp biri gibiyim...
Sen, nedense kýsacýk bir zamanda geçmiþ uzun yýllar gibisin...
Belki de öylesin!
Ýnan ki bilmesen de bir tokat gibisin...
Ansýzýn, beklemeden ve uyarýcý bir tokat gibi...
Bir anda acý veren ama orada bir gül bitiriveren.
Maalesef bu sefer tokat buldu kalbimi...
Sen bir de ilk acýyla karýþýk tatlýmsýn,
Hayata ve insanlara yeni bakýþ açým; yeni imajýmsýn,
Unuttuðumu sandýðým yaþýmsýn...
Sen: sen ya ‘o’sun ya da yoksun...
Ya çýkarýlamaz bir zehirsin ya da güzel günlerin habercisi bir tohumsun!
Kýsaca ya herhangi birisin ya da ‘biri’sin...
Ýlk yere basmadan uçarcasýna yürüyüþüm...
Ve seslice söylediðim þarkýlarýmsýn!
Günlüðümün baþrol prensesisin;
Belki de ödül almak üzeresin...
Sen; insanlara ilk sýrrým,
Söylemekten korktuðum yalanýmsýn...
Yýllarca kendimi avundurduðum,
Kaçtýðým gerçeðimi, züðürt tesellimi,
Suratýma çarpan bir hayýrseversin...
Geceleri uykularýmý kaçýraným,
Ve saða sola dönerken hissettiðim eksik iki kaburgamsýn!
Yani soyut veya somut acýlarýmsýn...
Maalesef ki bazen ümitsizliðim ne mutlu ki umudumsum,
Bana herþeyin tanýmýný yeniden yaptýran hayat okulumsun...
Sen artýk seçimlerde tek adayým;
Ýlk gönül stajýmsýn!
Þiirlerimin adsýz kahramaný,
Tutamadýðým duygularýmsýn...
Dostlarýmdan ilk soðuyuþum,
Ýlk kez meraklýca birini soruþumsun!
En küçük bir geliþmede de,
Soluksuz yine dostlarýma koþuþumsun!
Aslýnda bir aynasýn;
Beni bana tutan ve gösterensin...
Ýlk patlarcasýna yürek çarpýntým,
Uzun metrajlý dualarým ve uyanmak istemediðim rüyalarýmsýn...
Nedendir bilinmez hiç yerinde durmayan bir mýknatýssýn!
Ve þimdi de hayallerimin sýnýrsýz þehrinde,
Her köþebaþýnda karþýma çýkan bir levha gibisin,
Durmadan yollarý þaþýrtansýn...
Midemi sýzlatan ve beni çok yoran;
Yalnýz geçen uzun gecelerimsin!
Hüzünlenip de canýmý sýktýðým;
Saçýmdaki üç beyaz gümüþ telimsin...
Hiç bilemediðim ve ama kendime hep sorduðum,
Cevabý zamana kalmýþ bilmecemsin...
Sen benim ‘belki’msin;
Kendimi alamadýðým biriciðim,
Sevdiceðim, gülüm, birikmiþ sevgimsin,
Sevdiðim herþeyi benim gibi seven,
Beraberken daha çok seveceðim kiþisin!
Ýlkimsin belki de sonum...
Þimdilik kangren sorunumsun,
Sen de bir gün bir bilsen;
Herþey deðiþse sen de deðiþsen,
Bitse tüm çile, gözyaþýmý silsen...
Bir kerecik adam akýllý dinlesen!
Sen var ya sen;
Beni bir sevsen!

Ayhan Oran

Sosyal Medyada Paylaşın: