merhamet etmeyi öðrettiler bize anne,
senin dizlerinden inciler dökülür hanemize.
Doðruluðu öðrendik biz, kum saatinin dibine indi geçmiþ.
Beklemeyi öðrendik biz anne, þefkat yaylalarýnda.
Üþümemize raðmen, terlemeyi öðrendik,
Soðuk insanlarýn nezdinde anne..
Anne vur bana, iyilikten yoksun bir aðacým ben.
Kar taneleri nedir hikmetiniz,
beyaz renklerin aguþunda bekleriz sabahý.
üzerimize yaðan pul pul zumün kasveti,
biz bize yeteriz ey cananým, boþ beþikte uyur kaderin feryadý.
Anne vur bana, kederleri evlat edindim ben.
Anne! dua eden kalbimizdi, tespihimiz kirli,
Dünyaya adadýðýmýz iyilik heybesi, yarý yolda kaldý.
Sýcak avuçlarýna dokundum ilmin, yandý aklým, kül oldum anne.
Bir inþirah kadar yakýným soluna, bir Beyrut çölü kadar uzak.
Tutmayý beceremedik biz senin elinden anne,
Üvey gibi kovaladýk varlýðýný, biz iman etmeyi öðrenemedik.
Seccademiz ateþ olmuþ, fikrimiz cehennem.
Biz seni hor gördük, yok et bereketini anne, doðmak istemiyorum
Anne vurma bana, merhametinle eriyorum her an...
KEFaret
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.