Mahallenin Delisi

Delisiydi mahallenin,
Hemen dibinde üst geçidin,
Altýnda yatardý demir merdivenin.
Kimi kimsesi yoktu besbelli,
Yaþý vardý, ya kýrkbeþ, ya elli.
Saç sakal birbirine karýþmýþ,
Sanýrsýn feleði çoktan þaþmýþ.
Bir kaç defa aldýlar, götürdüler,
Ona sorsan,
Köprü altýný bile çok gördüler.
Yedirip,içirip, beslemiþler,
Yaþlýlar evinde misafir ol demiþler.
Her seferinde yine döndü hanesine,
Kan gelmiþ yüzüne, can sinesine.
Kimseye zararý yok, kendinden baþka,
Dünyasý bir baþýna, kimseye yer yok baþka.
Her gün yüzlerce insan yakýnýndan geçerdi,
Kimi ilgisiz, kimi acýmaklý, kimi serseri derdi.
Onun için hiç birinin bir anlamý yok,
Onun dünyasýnda insanlara yer yok.
Ne yer, ne içer, kimse ilgilenmez,
Ekmek bayiinden baþka kimse bir þey vermez.
Karanlýk olunca kimseler kalmaz,
Uzakta bir iki sarhoþ, bir iki beynamaz.
Geceleri çok üþür, hiç belli etmez,
Üzerinde incecik, çarþaf gibi bir bez.
Su misali akýp giderken zaman,
Onun dünyasý bu, deðiþmez hiç bir zaman.
Mahallenin delisi, mutludur hanesinde,
Ýçer hayatý zevkle, bir þarap þiþesinde.
Ona hiçbir þey demeyin, o bu hayatý seçti,
Mutlu olmasa eðer, çoktan göçüp giderdi.

(2007)

Ayhan Kibar


Sosyal Medyada Paylaşın: