Yüzü soluk yine güneþin, Ufukta kaybolurken boynu bükük. Sensiz yetim þu gecelerin koynunda Hep öksüz sabahlýyorum . Aklýma mýh gibi çakýlý gözlerin Destursuz çýkýyor karþýma. Hangi yöne dönsem Gözlerimi gözlerinde buluyorum. Titrek parmaklarým saçlarýmda dolaþýyor, Avuçluyor ,bir tutam daha yoluyorum. Kenetlenmiþ diþlerim dudaklarýma, Kanatýyor,topraklara döküyorum. Ne zaman gözlerine dalsam, Kor yangýnlarda kalýrým. Düðümlenir boðazýmda hýçkýrýklarým. Boynunu bükmüþ öksüz çocuk gibi, Issýz bir duvar dibinde sabahlarým. Bu akþam da yangýnlardayým. Alev alev her yaným. Gerilmiþ suratým tarifsiz acýlarla, Arþý yarýyor feryadým. Korkarým ki böyle dolacak miadým.
Mehmet Zafer
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet ZAFER Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.