Bir pýrýkem vardý benim yaþým üç, belki dörttür Þafak atmadan kalkar, beni de kaldýrýrdý. uyku sersemi mahmur, izlerdim; Yüzüne “Hakk, Muhammed, Ya Oli” diye suyu çarpýþýný… Tekrarlardým ben de… Bilemezdim o zamanlar… Sonra elimden tutardý, tek katlýydý evimiz, gacuurr diye açýlan kapýsýndan çýkardýk O ses çýkarken bana “Þiþþþtt” derdi, sanki ses bendendi… kýkýr kýkýr yüreðimle gülerdim haline… Evin az ötesindeki tepeye çýkardýk Heryer sarý, karþýmýzda daðlar, sis aralanmýþ güneþ yüzümüze çalýyor Gölgemiz ve biz… Ellerini açardý Pýrýkem, “Ya Oli, Ya Xizir, Ya Düzgin Ya Meleke sere sodiri Ma re wayiren bý kere Alla Alla” O gözünden süzülen yaþlarý izlerdim… gülümserdi bana, saçýmý okþardý bunu hiç unutmamamý öðütlerdi… geri dönerdik evimize… Öyle özledim ki sarý sabahlarý O yüce yürekli kadýný… Þimdi istesem de ne beni þafaðýn nuru için kaldýran var, Ne gözü yaþlý bana “aþk” ý anlatan…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Barf Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.