sýðýndýðým bir þehir vardý sanki benim yazarken.. orada her kelime sanki bir insan..
yani öyle seðrek ve sýð bir deniz bahçesinde yosunlar ve ayrýk otlarý mavi mavi yorgun bakýþlý balýklar yüreðimi yakan bu acý nedir bilmem gözlerdeki yakamoz genizinde bir kýlçýk gibi yani misal diyorum yutkunurken acýyla kanýrtýyorsun bir taþý ve kanamýyor yaralar suyu tükenmiþ bir dere gibi çöllerde bir yunus balýðý kadar halsiz mi desem yada vazgeçmiþ mi? geçmiþ mi?
yön veremediðim tek bir yaprakla açýlýp akýntýya kapýlan bir miço rüzgar kesilir birden binlerce göz geçer üzerimden
sen diyorum sana diyorum etime batan bir iðne gibi beni hiç hatýrlamayacak bu sahillere acaba son bir kez baksam mý?
ne dersin?
(belki de sýrf vakit dolsun diye yazýyorum..)
29.01.2012
Sosyal Medyada Paylaşın:
obsidyen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.