İnsan Beşerdir; Ölür!

Ýnsan bazen baharda ölür,
Yazýn tam ortasýnda
Ya da
Bayram arifesinde…
Yanarak ölür, donarak ölür,
Evladýnýn kucaðýnda ölür,
Evladýnýn elinden ölür.
Yaþlanýp ölür, gençken ölür.
Bazýsý çok erken ölür.
Beklenmedik bir anda
Aniden ya da yavaþ yavaþ ölür.
Ama kimse tam zamanýnda ve yerinde ölmez,
Çünkü insan asla azla yetinmez.

Dört mevsime yakýþý kalmaz ölümü andýðýnda
ve hatta,
Ölüp giden bedeni olsa da,
Ebedi olan ruhuna
Fatiha okunduðunda...
Sonun baþlangýcý avuç avuç toprakla gelir insana.
Ýnsan ömrü boyunca bilmez ki
Ayaklar altýna alýr
Geldiði ve döneceði yerleri…
Bu da yetmez,
Dibine gömer tüm pisliklerini,
Tam olarak,
Yaklaþýk kendi gömüleceði kadar derine…

Düþünmekten ne kadar kaçýnsa da
Aklýndan hiç çýkmaz.
Hatýrladýkça korkar çünkü anlamaz.
Zaten anlamadýðý ne varsa korkar.
Ýlkokulda öðretmenden, camide Allah’tan korkar.
Yatakta kadýndan, kadýnsa erkekten korkar.
Anlamadýðý ne varsa korkar.
Sivilse polisten korkar,
Sivil polisten zaten herkes korkar.
Dibini göremediði sudan korkar,
O sudan çýkan ne varsa yer yutar.
Soðukta donmaktan korkar,
Derin dondurucuda kýþa erzak saklar.
Kar yaðýnca top yapar, adam yapar,
Çýðýn altýnda kalmaktan korkar.
Yüksek binalar yapar, tepesinden aþaðý bakmaya korkar,
Çok yükseklerden hava atar.
Ýnsan bu! Beþerdir; þaþar ama
Ne olursa olsun ölür.

Normal þartlar altýnda yaþar,
Ona hiç yakýþmadýðý halde ölür.
Komedyense ya son þakasýný yapar
Ya da en kötüsü,
Müzisyense þarkýlarý güzel olduðu için deðil,
O öldüðü için çoksatar.
Ýnsan bu! Yeri göðü deler, yine de dilediðini yapar.

Bazen içi öyle yanar ki ölümü bile diler.
Ya gelirse diye korkar, yine de diler.
Bazense tak eder, kendi canýna bile kýyar.
Dedim ya, insan bu!
Caný ne isterse onu yapar.
Az tohumla çok ekin ister,
Taþýma suyla deðirmen dönsün der, ama dönmez.
Çoðu zaman deðirmeni suya götürmez, iþin kolayýna kaçar.
Suyu deðirmene getirir
Çünkü insan kaypaktýr,
Ýþine nasýl gelirse öyle yapar
Ama asla iþe gitmek istemez.

Ýpe sapa gelmez arzularýnýn kýrbaç seslerine vurulur.
Tutarsýzlýðýna hiç bakmaz, mutsuz olur.
Mutsuz ölür.
Ýnsan bu, beþerdir ama bir türlü beþeri olmayý beceremez.
Karþýsýndakini suçlar.
Hatta “Ölse de! Kurtulsam” diye arzular.
Kendi sonunu düþünmez yine de arzular.
Ýnsan bu! Beþerdir; þaþar.
Sosyal Medyada Paylaşın: