Bak! Ellerimde, bir cennet, Senle nefes alan -yaþayan-. Sana muhtaçtýr güneþ. Sen yokken Ýstanbul öylesine çýrýlçýplaktý. Terkedilmenin bileylenmiþ býçaklarý... Ýstanbul öyle bir çamurlu ve kirliydi ki Sokaklar nefesi kesilmiþ meleklerle doldu.
Yalnýzlýk þarkýlarý mýrýldadým. Kulaklarýmda uðultusu; Ýstanbul aðlamaya doydu. Ben sana açlýðýmla yýðýldým kaldým. Kolumdan tutup ayaða kaldýran, Yine yalnýzlýk oldu. "Mazeretim var." Diyorum sana Ýstanbul! Benden daha mahvolmuþ deðilsin. Ben adýnýn harflerini seçtim Kitaplarý yazmak için. Anlatmak neye yarar? Öyle bir ezberledim ki acýsýný.
Gün iyileþmeye yüz tuttu. Sen geleceksin diye, Ýstanbul bile tazeledi makyajýný, Güllerle -kýrmýzý-, özenli sözlerle. Söylenecek ne kaldý Ýstanbul? Sosyal Medyada Paylaşın:
Devil_Online Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.