Kara bir þehrin,dar sokaklarýnda.
Yalnýz bir gecenin içindeyim,
Küllenmiþ acýlarým karanlýðý,bir köz gibi delerken,
Haykýrýþlarým,
yüreðindeki bir kelebek kanadýnýn sesinde gizli.
Dinle ey sevgili.
Bombalarýn bahar çiçekleri gibi açtýðý bir dünyada,
Kaç çocuk alnýna kýna diye kan yakýyor þimdi..
Namussuzlar bir kara leke gibi,aydýnlýðýn karanlýklarýnda,
Yýldýz gibi parlýyorken özümdeki yara,
küllenmiþ bir köz gibi sönüyor þimdi..
Karanlýðýn ebruli düþleri,aydýnlýk sabahlarda mayýn gibi patlarken,
Ýnsanlýk kurþun gibi bataklýklarýn çamurlu sularýnda kayboldu artýk…
Asit bulutlarý dökülürken,yalnýz gecelere,
aðýt dolu Anadolu türkülerini,
Ana rahmindeki doðmayan bebekler söylerken,
özüm ölüyor þimdi,özünün içinde.
Yaþamanýn sýrattan geçmekten zor olduðu bir dünyada,
Ölüm göllerde parlayan yýldýzlar kadar güzel.
Mezar taþlarýný yalayan rüzgârlar,
Tanrýnýn merhamet dolu öyküsünü anlatýyor sanki..
Ben ki adanmýþ bir yalnýzlýðýn,
Tapýnak kokan karaltýlarýnda dualar ederken,
yaþamýn iðrençliðine kadeh kaldýrýyorum,
Þehirler ölüyor þimdi,
Kýzýl yapraklarýn derin bir örtü oluþturduðu toprak,
Gelinliðini giydi bu gece,
Sen kokmayan sokaklarda yanan lambalarda,
Pervane böcekleri yok artýk,
Ben gecenin içinde yalýn,
Ben karanlýðýn içinde çýplak,
Gözlerin olsaydý diyorum þimdi,
Olurdum yine ölümüne sevdamla sana tutsak.
Unuturdum tüm harfleri,
Yeni bir alfabeyle anlatýrdým seni,
Gökyüzünü kaplayan beyaz bulutlara..
Þimdi kar taneleri dökülürken þehre,
Ben ölümcül bir suskuda,
Ellerim buz tuttu üþürken,
Ayaz esiyor sevdan yine baþýmda,
Uyanýrken gecenin bir yerinde,
Lal olmuþ dilime adýn dolanýyor yine,
Uyumak yeniden,
Senli düþleri bir sahnede býrakýp,
Olabildiðince çýplak,
Tüm düþlerden uzak,
Kelimeler olmuþken yüreðimde tutsak,
Uyusak bir daha uyanmasak…
27.01.2013 Orhan YILMAZ.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.