Belki bir nefes kadar yakýndým oysa
Uzayýn gözleri þahit kanatsýz uçanlara.
Gözlüðümü çýkarýp okudum kelamý,
Dokunmanýn, yarýn son günüymüþ o tuþlara.
Bocaladýðým kararlara sebep kimlerin,
Baþým nasýl da aðrýyor ya rab!
Merakýný anlýyorum hasatý bekleyenin,
Ýzlerine kim ne diyebilir þu kalemin!
Fikir nazlanýyor zira rakamlar ortada,
Gelgitlerinde ýslanýyorum toy çaðlarýn.
Hak, adalet ne zaman öðrenilecek!
Merhametin özü yükseliyor dumanlarýmda.
Yine kaþlarým çatýlýyor ölçemediðime,
Avuçlarýmý açsam semaya, ben ne derim!
Kolay yetiþmiyor bir can, hürmetim belli,
Sokaktan almak iþim, atmak deðil ki!
Saçlarýma niçin yaðdý baharýmda karlar!
Ömrümde pek az deðil feda edilen uykular!
Þefkat görmeyenin eylemi gözyaþýdýr,
Ýnancýmý yitirmedim, sevgiyle nice güller açar.
23.01.2013-Ahmet BOZTAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.