Alnýndaki dalgalar neyin izi hayat yolunda,
Ne olabilir beklediði, saygýdan baþka!
Nezaket abidesi bir kadýn, keskin köþelerden uzak,
Ezberlerinde yaþayansýn, hiç eskimeyen hatýralarýn.
Lalezarýn nadidesi olmak candan canýndandýr,
Ey bir ömür solmayan her mevsim çiçek!
Rüzgârýn bestesine güfteler hep anne diyecek!
Gün gelir, hayattan yorulur bedenin,
Üstünü buzlar kaplar, sen dolu hayallerin.
Neþesini yitirmiþ selvi gölgesinde kar,
Üþütür elbet iliklerine kadar, tükenir heveslerin.
Neden, niçin diyen sorular çoðalýrken bir bir ve
Ürkekliðini kýskanýrken yabanda bir ceylan,
Zikrin anne diyecek, daðlarýn yankýsýndan.
Keþke ile baþlar, yokluðunda bütün cümleler,
Uykular bölünür, sabahý bulmaz geceler.
Tekrarý yok, maziye karýþan zamanýn,
Lale firar edince gamzelerin ortasýndan,
Unutma sakýn, hiç annesini aramaz mý o gözler!
Olgunluðun meþalesi yansa da saçlarýnda,
Lavlarýndan dumanlar uçar en masum çaðlarýna.
Sýnýrýndan aþamazsýn ruhuna kazýdýðý sevginin,
Umduðun helalliðe, belki bir özür demek tebessümün,
Ne büyümesi, bir çocuksun iþte annenin kollarýnda.
10.05.2013-Ahmet BOZTAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.