Sensizliðim beynimde zehir yalnýz kaldýðým geceler kadar soðuk buðulu camlar ardýna bakarken söndürmüþüm umudumu onlarda; ihtiyar güller kadar soluk
Sensiz anlarda yokluðun uzak öfkemi sarmalayan nazar buharlaþan nefesler gibi daðýlýr zaman diðer yanýma ulaþamayacak bana vuslatý yaþatamayacak gibi gelir?
Kuþkudan kurtulamayan aklým ve boþ merakým alýr gider öfkemi ben istenmeyen acý gibi sen fanusta ruhuma köz döner baþým alýr benden, içimdeki sen kaygým
Yalnýzlýðým buz tutan aðaç dallarýný hiçe sayar þimþekler eþlik eder hasretin lal ritminde ölüm gibi gelir bana! her hecede adýn sayýklanýr Zelihan gibi konuþurum kendi kendime Yusuf gaybýna düþmesin diye!
Soðuk bir alaz yalarken odamýn duvarlarýný yakmadým ateþimi havaya karýþan dumanlý nefesim düþüncelerime kurunca tuzak sýzýn dolar ruhuma ince ince sabahýn ilk ýþýklarýnda sessizce sevemedim yalnýzlýðý sevemedim sensizliði böylesine severken! ... gitme! Sosyal Medyada Paylaşın:
Jale Keskin (Karadurmuş) Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.