HÜR İDAMLIK

Öfkeliyim kendime, adýmlarým sert
Bakýþlarýmda sessiz matem rüzgarlarý
Ürkek güvercinler gibi telaþlýydým senin soðuk kaldýrýmlarýnda
Ýdam mahkumuyum sözlerinde
Gardiyanýn her geliþinde topuklu ayakkabýlarýnýn sesi
Beni mi çaðýracak dudaklarý, seçeceði kelimelerde yaþamým
Dudaklarýnýn sihriyle altýný deðersiz bakýr parçalarýna çevirirsin
Hala mý gözlerinin maviliklerine akýyor rüyalarým
Can veriyor þimdi umutlarým çýðlýk çýðlýða
Kaldýðý yerden devam diyemiyorum hayata

Bazen erkeklerin kendileri küçülürken yürekleri kocaman olur
Ölü zambaklar yetiþtiriyorum sana gövdemin üstünde

Kýrýlmýþ kalem, kýrýk dökük aynalar
Senden baþka kaçacak yeri yok bu suçlunun
Ýdamlýk mahkum tutuksuz yargýlanýr mýydý
Artýk özgürsün diyerek insan asýlýr mý hiç
Son sözler vardýr ya ayrýlýrken söylenen bir sürü yalan
Sahte bir gülücükle son sözler söylenir
Sen ’mutlu ol’ dedin ben bir þey diyemedim
Çünkü ayrýlmak istemedim
Sana susarak direnebildim

Mert midir, namert midir?
Ýnsaný en günahsýz yerinden vuran
Sevmeye sebep kalbinden

Derken, ýlýk bir rüzgar geçti içimden
Söküp götürdü her þeyimi
Sonra beni duvarlarý olmayan bir odaya götürdüler
Tavaný, tabaný...
Gökyüzü diye bir þey yok burda
Yaþamak yok
Hürriyet yok
Bak !
Sosyal Medyada Paylaşın: