Ben Gidiyorum Sen Kalıyorsun

senin yokluðuna doðru bu yolculuk
kabul edilebilir bir yaný yok!
yanýbaþýmda akýyor asi nehri
ve uzaklaþýyor gittiðim yollar;
ben yandýkça kayboluyorsun...

daðlarýna bakýyorum son defa;
iki yaným iki sýra,
biri yükseldikçe alçalýyor diðeri;
ben gittikçe sen geliyorsun...
beðenmiyorum kaptanýn öngördüðü þarkýlarý
bizim þarkýmýza veriyorum kulaklarýmý
ve kayboluyorsun ýssýz alanlarda
uyuyorum...
düþlerimden kuþlar kalkýyor o sýra;
yüreðim asi olup dönüyor geriye kanatlarýyla kuþlarýn;
her kanat çýrpýþýnda o kadar yakýným sana...
dudaklarým kuruyor güneþin sýcaðýndan
rüzgarýn serininden
topraktan sýzan sularý içiyorum
sen geliyorsun sonra
o an canlanýyor doða
mayýs geliyor birden;
halaya duruyor antakya daðlarý...

uyanýyorum sonra
beyaz bir örtüyle karþýlýyor daðlar beni;
yine kayboluyorsun mayýs karanlýðýnda...
oysa en çok mayýs ayýnda seviyordum seni:
gözündeki yaþý
alnýndaki teri
emeðini...

zaman alýp götürüyor beni
sen hep yirmibir yaþýnda kalýyorsun...

Ufuk Bayraktar


Sosyal Medyada Paylaşın: