Kendi Ütopyamızda Sakla Bizi

Dindir yaðmurlarýmýzý.
Islak saçlarýmý as güneþine.
Kurula ruhumuzdaki hüzünleri.
Serçeler rýzklarýný avucumuzdan beslensin.
Islak güvercinler sana sýðýnsýn.
Keyiften þarkýlar mýrýldandýðýn,
Bir iklim getir ömrüme.
Kendi ütopyamýzda sakla bizi.
Artýk hiç korkma, burada bulamazlar ikimizi.

Karanlýk bir labirentte yolunu kaybetmekse aþk;
Güneþ yardýmcý olmalý,
Yarýp geceyi geldiði yerden.
Ondan daha iyi bilen var mýdýr aydýnlýðý?
Güneþi aðdýr içimize,
Yaðmuru yaðdýr.
Ýki adýmda yüreðimin iklimindeyken,
Ýki adýmda yüreðimde mülteci olma.
Korkmadan in derinlere.
Zaten korkmadan inebilmeli insan,
Bir baþka insanýn iklimine.

Biliyorum rutubetli bir iklimin,
Yüreði bulut tutan yanýydý benim sevdam.
Zordu, nemliydi, haliyle aðýrdý...
Ne zaman hüzünlensem,
Dolduðu yerden sýzmaya hazýrdý.
Yinede gök gürültüsünden hiç korkmadým.
Yaðmur ardýndan çýkan güneþe vurgundum.
Ve biliyordum bu dünyada fýsýltýyla konuþuyordu,
Yüreði güneþ görmeyenler.
Oysa senle ben yüreðimizi çarþaf gibi güneþe gereli çok olmuþtu.
Yaðmura yakalanmýþtýk o ayrý.
Ýnsanlarla aramýzda ki gerçeklik,
Keskin bir býçakla ayrýlýyordu.
Þimdi insanlara gerçeði anlatmaya çalýþmak,
Ne gereksiz bir eylemdi deðil mi?
Þimdi görebildikleri kadar,
Anlayabildikleri ile baþ baþa býrakmak gerekirdi insanlarý.
Fýsýltýyla konuþanlarýn dünyasýnda,
Biz çok sesli kalmýþtýk
Ve çok güneþli...

Sonrasýnda ütopyamýza günlerce yaðmur yaðdý
Ve hiç dinmedi hüzün.
Elleri kan revan bir ressamýn,
Resme olan aþkýndan elinde fýrçasýyla ölmesi,
Þaþýrtmamalý seni.
Çünkü aþkýn her hali, yeniden vareder benliðimizi.
Þimdi bölünmeliyiz; Ýkilere, üçlere, beþlere...
Ben sana bölünmeliyim, sen bana bölünmelisin.
Ancak o zaman geçmez mi yalnýzlýðýmýz?
Bölündükçe çoðalmaz mý aþk?
Keyiften þarkýlar mýrýldandýðýn,
Bir iklim getir ömrüme.
Kendi ütopyamýzda sakla bizi.
Artýk hiç korkma, burada bulamazlar ikimizi.
Çünkü aþkýn her hali, yeniden vareder benliðimizi.

Zühre Meryem Kaya
2012
--- ∞ ---

Sosyal Medyada Paylaşın: