Baba...

Sensizlik baðrýmda, yanan kor,
yokluðun dinmeyen sancý,
Sensiz geçen yýllarýn,
hesabýný kim tutabilir,
Hangi Kalem yazabilir.
hangi hekim acýmý,
Çekilir hale getirebilir,
geçiyor iþte...
bir þekil de,
Günler geçiyor,
Aylar geçiyor,
Yýllar geçiyor,
sanki asýrlar geçiyor.

Yokluðun dað gibi uçurum,
düþe kalka geçiyor ömrüm...
.yokluðuna alýþamadým baba...

Sen gidince, erken büyüdüm.
Çocukluðumu, hayallerimi,
Seninle, senin yanýna gömdüm.
Dünyanýn kahrýný sýrtýma vurdum.
Dað gibi bir umuda dimdik durdum.

Acýyý damla damla,
zerk etti de yüreðime,
yüzümü güldürmedi öksüzlüðüm.
Koskoca bir yalnýzlýðý,
her gece aðlayarak taþýdým.
bir baþýma kimsesiz,
bir baþýma yetersiz,
Kimi zaman gayesiz,
Kimi zaman ruhsuz,
yürüdüm bu yetimlik çölünü...

Kimi vakit bir selama deðmedim,
Kimi zaman bir lira etmedim,
Ama Yolundan,
senin izinden çýkmadým baba...
namerde boyun eðmedim baba...

Gel gör ki,
Geçti,
Yýllar geçti.
Ömür geçti.
Yoruldum,
çok yoruldum baba,
Baþýmda ki saç aðardý.
Solumda yürek daraldý.
Aldýðým nefes yordu,
yokluðunda çok yoruldum baba...
çok yoruldum.

Celal Þahbaz (yorgunkalem)

Sosyal Medyada Paylaşın: