Yýllar sonra bir selam geldi gül yüzlü yarden. Þaþýrdým pusulamý, ben de vazgeçtim serden. Çabuk farkýna vardým, ben sevgisiz bir hiçim, Sensizken nefes almak, iþte bu yüzden zormuþ.
Yollarý arþýnladým usanmadan, býkmadan. Can bedenden ayrýlmaz, can canana akmadan. Yandým aþkýn narýnda küllerle doldu içim. Sensizken nefes almak, iþte bu yüzden zormuþ.
Boðazda düðümlenir bitimsiz nice kelam, Beklesem de gelmedi tükenmiþiz vesselam. Bensizliði seçtiysen, derim bu yanlýþ seçim. Sensizken nefes almak, iþte bu yüzden zormuþ.
Bilesin ki bu yüzden içimdeki sancýlar. Hiç mi hiç anlamadý sevgiyi yabancýlar. Aþka düþtü ya gönül, ondan aðardý saçým. Sensizken nefes almak, iþte bu yüzden zormuþ. - Hep sordum, soruþturdum nedendir bunca elem? Ben sana ne yaptým ki, sensizlik oldu çilem? Razýyým kaderime, sevmek olsun tek suçum. Sensizken nefes almak, iþte bu yüzden zormuþ
Belki de bu özlemdir içerimde aðlayan Dosteli yüreðini büyük hara daðlayan Bu özlem yüzündendir, hallerim biçim biçim Sensizken nefes almak, iþte bu yüzden zormuþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Dosteli_ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.