ÖZÜR DİLİYORUM

hayatýmdan özür diliyorum
acýya söndürülmüþ ömrümü
küllediðim için,

zamana devrilen bir yaþamýn
kabýnda ki o korkunç büyülere býrakýlmýþ
lekelenmiþ saatleri içen ömrüm için.

bütün sokaklar,
kaldýrýmlarda yüklenirken gölgeme

þehvetin çýðlýðý,
kulaklarýmda uðuldayýp
sýrf yeni bir günahý taþýmanýn gayretiyle
titretirdi ruhumu.

iþte kazýklanmýþ kaderimin
o çamurlaþmýþ çocukluðun garip bir öfkesiymiþ
gecelere kusulan
yalnýzlýk korkusu,

özür dilenecek o kadar çok þey var ki;
yaralarýmdan yaðmur gibi boþalýr
bütün piþmanlýklarým.

martýlarýn denizi uyandýran sesiyle birlikte
hýrçanlaþan günler,

ve yalanlarýn tekrarýyla emzirilmiþ yüzüm
aðlarken, gözyaþlarýný içine akýtýp,

zamana katil oluþunu nasýl da pazarlardý
kötü alýþkanlýklarým.
hýrs tutkusuyla olan
zoraki ortaklýðý yüzünden.

nefsin yamaçlarýndan yuvarlanan gençliðime
oysa ki acýyorum;

saçlarýmdan sürgün edilmiþ
siyah teller için,

beyazý saçlarýma akýtan
kýrýk mevsimlere dargýným,

gün deðmesin artýk
aklýmýn bandýðý hakikat okunsun
zayýf bakýþlý gözlerime.

hayata tekmil verecek yaným kalmadý
temiz duygularým omuzlanýp gitmiþ
þeytanýn avuçlarýna,

ezberlediðim hayat bu deðil miþ meðer
her gece rüyalarým da bana soyunan ümitler
kýlýk deðiþtirmiþ
çocukluðumdan kaçýp.

kýr çiçekleri demetlen miyor
ellerimde toplanýp
uzanmýyor eskisi gibi anneme.

anlayacaðýnýz;

içime kilitlenmiþ zaman
benim solumak istediðim
hayatý hiç baðýþlamadý.

yazýn ortasýnda bile üþüyen bir adamým ben
ölümün kýyýsýnda oturmuþ.
maymundan ne farkým var
bu kanadý kýrýlmýþ halimle.

içim ahþap dýþým beton
açýlmayan bir pencereyim
kim gelip geçer ki ömrümden.


AÐLAYAN NÝSAN


















Sosyal Medyada Paylaşın: