Veda Kalıntısı

Büyür diye korktuðumdan susuz býraktýðým bodur sevdam
Onulmaz yaralarým gibiydin, ýssýz þafaklarým gibi...

Sesime dokunan yabancý rüzgarlardý beni unutmaný haykýran.
Ve ellerimde sessiz bir bahardan vazgeçmiþ evsiz kuþlar
Usulca göðe býrakýrken seni, zerrelerinden tutamadým,
Affet...

Yýrtýcý gecenin bulutlarýyla daðýlmýþtý sitemin çoktan
Mülteci gururuma baþköþede yer açma telaþýndaydým bense,
Sen umutlarýndan vazgeçiyorken, sana okkalý bir ’elveda’ hazýrlamýþtým üstelik.
Affet...

Gün gelir de, sarhoþ kalbin uykusundan uyanýnca, anlarsan
Zedelenmiþ gözlerimin sandýðýn kadar yeþil olmadýðýný,
Sýcak olmadýðýný ellerimin, sýðýndýðýn kadar,
Yeþeren bir yapraðýn þarkýsýný söyle, öfkenin gürültüsünü susturup.

Anla ki, rüyalarýna kavuþurken sen, özgür bir çýðlýk kadar dimdikken üstelik,
Sana zulmetmekten kahrolmuþum ben, gidiþinle mühürlenmiþ bir tutsak gibi.
Ardýndan el sallarken, yüreðime yolu düþen her damla kanla yaralarýmý beslemiþim.

Topraða yaslanýp, dingin þarkýlarýný duymaya çalýþacaðým
Halimi duyarsan eþten dosttan, bari, merhamet et...
Affet...
Sosyal Medyada Paylaşın: