HİCRAN

HÝCRAN

Satýlýk vicdanlarýnýzda bir küçük sýzý,
Ben 16 numarada Hicraným Hicran,
Çilli Fadime’nin ortanca kýzý,
Dünya ya geldim geleli viranýn viran!

Arguvan çiçekleri vardý bahçemizde,
Güneþ ,en önce bizim eve doðardý.
Ne varsa kötüden hayýndan yana,
Babam elleriyle boðardý.

Ortancasýydým babamýn.
Ortanca gülüydüm.
Orta yerde döner durur,
Kilim yerine sevda dokurdum.
Nakýþ nakýþ iþlerdim düþlerimi.
Abam, karanfiliydi babamýn.
Kardeþim gülü,
Bu kadar erken mi eserdi,
Ayrýlýk yeli?

Okumayý sökmemiþti abam.
Ben ,okula gitmeden okurdum.
Babam gurur duyardý benle.
“Okuyacak büyük insan olacak,” derdi.
“Okuyacak benim kýzým,
Yoksulluðumuza çare bulacak.
Okuyacak, ellerimden tutacak.
Okuyacak kardeþine bakacak.”
Sevinirdim o zaman.
Pýr pýr ederdi yüreðim…
Yaratan dan tek dileðim;
Eðdirme baþýmý yere.
Yaratandan tek dileðim;
Düþürme adýmý dile.
Yaradan duymadý beni.
Duymadý bir kez bile.






Kimsemiz yoktu baþka,
Kimsesizlik umurumuzda olmazdý.
Yaban serçelerdi konardý dalýmýza.
Dallarýmýz umut,
Dallarýmýz sevinç,
Dallarýmýz düþ doluydu.
Bir yola çýkmýþtýk sonu belirsiz.
Yollarýmýz, ak babayla doluydu.

Kara yazýlmýþtý yazgým.
Her yerde her köþede binlerce hayýn.
Yaþým kaçtý?
O güne kadar yaþamýþ mýydým?
Kolumuz kýrýldý,
Koptu kanadýmýz.
Bir Cuma akþamý.
Yok, oldu babamýz.

“Baban gitti .”dediler.
“Baban gitti, dönmeyecek
“Baban gitti ,gelmeyecek.”
Bu masal yeni baþlamýþtý daha!
Daha on birindeydim ben!
Ne demek baban gitti!
Ne demek baban dönmeyecek!
Peki, bahçedeki Arguvanlara kim su verecek?
Peki, kim sarýlacak boynuma?
Kim kýzým diyecek?
Kim tutacak elimi?
Kim yolumu bekleyecek?
“Baban gitti.”dediler,
“Baban, dönülmeze gitti.
Üç kardeþini, anneni,
Hepinizi terk etti.”
Yaþamak bir oyundu anlayacaðýn,
Vaktinden önce bitti…
Üç çiçek;
Kaldýk bahçenin orta yerinde.
Annemiz bahçývan,
Bahçývan yorgun.
Annemiz, coþkun akmýþ sel misali durgun.
Annemiz, giden babamýza vurgun.
Sustu annem, yýllarca sustu.
Katýk etti acýsýný ekmeðine.
Yýllarca kan kustu.
Ve yoruldu o da bir gün.
Kanat taktý kollarýnýn yerine.
Babamýn yanýna uçtu.
Ölüm yakýþmadý anneme.
Ölüm, konmazdý bu mevsimde dallara.
Ölüm, çalmazdý babasýzýn kapýsýný.
Ölüm almazdý annemi zamansýz.
Dost tuttuðu kahpe dölü, savurmasaydý býçaðý,
Ve anlýmýzda bunca leke,
Ve düþlerimizde babamýz,
Gitmezdi annem böyle zamansýz.
Savurmayaydý o kahbe dölü!
O býçaðý, böyle amansýz.
Baba yok,
Anne yok.
Üç fidan açýkta…
Üç fidan,
Oynanan tüm oyunlar kancýkça.
Üç fidan, kurumadan büyümeyi bekliyor.
Akbabalar toplanmýþlar fidanlarýn baþýna.
Yorulmalarýný,
Durmalarýný,
Düþmelerini
Bekliyor…
Önce ablam düþtü.
Düþmez, yorulmaz, durmaz sandýðým abam.
Sýra bendeydi.
Yetmedi iþte,
Yetmedi çabam!
Cehenneme gidermiþim.
Öyle söylemiþ, mahallenin hocasý.
Cehenneme gider,
Yanarmýþým cehennem de!
Yanarken kanarmýþým!
Kanarken boðulurmuþum!
Mahallenin namusu,
Babamýn emaneti,
Annemin göz nuruymuþum.
Yaþým on altýyý bulmuþ.
Bir soysuza vurulmuþum.
Cehenneme gidermiþim!
Cehennemde yanarmýþým1
Cehennemde kanarmýþým!
Babam olur sanmýþým soysuzu.
Yarsýzlýðýmda yar,
Arsýzlýðýmda ar,
Anam olur.
Ve evini bekleyen,
Ve çocuklarýný seven,
Bana ,sevdiðim diyen.
Bir dilim ekmek,
Bir yudum su,
Bir parça umut getirir sanmýþým.
On altýsýndaymýþým daha!
On altý milyon kere yanýlmýþ!
On altý milyon kere kanmýþým!
Aldanmýþým ulan!
Aldanmýþ!Aldanmýþým!
Mahallede, kötüye çýkmýþ adým.
Bir soysuza aldandým diye.
Kahve köþelerinde,
Park kuytularýnda,
Bakkalda, manavda, lokantada,
Türkü olmuþum,
Türkü olmuþum da
Sarhoþ masalarýn da okunmuþum.
On birinde çocuk,
On ikisinde yetim,
On beþinde kadýn,
On altýsýnda, kahpe olmuþum!
Bir dilim ekmek için!
Bir yudum su için!
Týnaz olmuþum baþak olmadan,
Rüzgâr öyle sert esmiþ ki garip gönlümde.
Savrulmuþum lan!
Savrulmuþum!
Mahalle ,benden sormuþ hesabý.
Korkmuþlar beni kötü edene “Neden ?”demekten.
Hep bana sövmüþler.
Kuytularda ,aþk dilenen delikanlýlar,
Meydanlarda, suratýma sövmüþler.
Ergeni erkek olmuþ,
Genci erkek,
Yaþlýsý, dirili vermiþ beni görünce.
Namussuzlar, namuslu olmuþlar bana sövünce.
Bense oturup aðlamýþým.
Geceler boyu sessizce.
Benmiþim, mahallenin namussuzluðunun sebebi.
Benim yüzümden yaðmýyormuþ yaðmur.
Benim yüzümden, sokaklar çamur.
Gidersem, daha çok aydýnlatýrmýþ güneþ.
Gidersem, kesilmezmiþ çeþmeler.
Gidersem, kadýnlar daha rahat dolaþýrmýþ sokakta.
Ay, daha da aydýnlatýrmýþ geceyi.
Ýstemediler!
Ýstemediler mahallede,
Benim gibi, eksik eteði…
Korkaklar, yiðit oldular bir akþam.
Korkaklar, cesaret aldýlar korkaklardan.
Korkaklarýn en önünde;
Bana o kötülüðü yapan adam.
Mahallemiz, dediler,
Kýzlarýmýz, dediler,
Evimiz, barkýmýz, düzenimiz dediler,
Beni öldürmeye yemin ettiler.
Gecenin, katran karalýðýnýn içinde,
Toplandýlar kapýmýn önünde.
Köpek gibi!
Çakal gibi!
Kurt gibi uludular.
Tuttular kollarýmdan,
Mahallenin köþesine koydular.
Sonra gittiler evlerine,
Ben, sokaklarda kendimi bir dilim ekmek için satarken,
Çocuklarýna sarýlýp uyudular.
Babamýn ortanca çiçeðiydim ben.
Babamýn yedi veren gülü.
Babam girerdi düþlerime,
Sýzmadan uyumuþsam eðer.
Düþlerimde, utanýrdým babamdan.
Babam ,bakamazdý gözlerime.
“Ben suçlu deðilim,” derdim babama.
“Ben suçlu deðilim baba!
Ben düþmedim,
Ben düþmedim bu yola!
Ýttiler beni baba!
Ýttiler beni.
Uzandýðým eller,
Ýnandýðým diller,
Komþular, akrabalar,
Arkadaþlar, yarenler,
Dost bildiðim daðlar üstüme çöktü baba!
Bir yudum su diye yanaþtýðým çeþmeler, boðdular beni.
Bir dilim ekmek, bunca pahalý mý olur baba?
Bir yudum su boðar mý bir insaný?”

Babam, kaçýrýrdý gözlerini.
Babam, bakmazdý gözlerime.
Baban ,dokunmazdý ellerime.
Ellerim havada kalýrdý.
Ellerim kan olur,
Damlardý topraða.
Uyanýrdým uyanýrdým ki,
Yüreðimin orta yerinde bir yara.
“Býrakma beni baba!
Býrakma beni baba!
Býrakma beni baba!”

Cehenneme gidermiþim!
Cehenneme gider, yanarmýþým ateþlerde!
Cehenneme gider, kanarmýþým ateþlerde.
Cehennem nerde ulan!
Cehennem nerde?

Þimdi, hangi saate baksam,
Babamý gösteriyor.
Hangi takvimi görsem,
Babamý anlatýyor.
Tüm yollar babama çýkýyor þimdi.
Tüm nehirler, babama akýyor.

Kocaman dünyayý, küçük bir odaya sýðdýrdým þimdi,
Þimdi on altý numaradaki Hicran’ým Hicran
Çilli Fadime’nin ortanca kýzý.
Ýki bacak arasýnda kapanmaz yaram…
Sizin dilinizde onur.
Sizin sohbetlerinizde insan.
Sizin düþlerinizde, gelinlikli çocuklar.
Benim düþlerimde babam!
Benim düþlerde bile,
Kapanmaz yaram…
Cehennemde yanarmýþým!
Cehennemde yanarmýþým öyle mi?
Cehennemi ,ben dünyada yaþadým.
Yakmaz cehennem beni lan.
Ben cehennemde yanmam.
Ben, cehennemde yanmam.
Ben…
Cehennem de yanamam.
Daðlarda kan çiçeði, olaydým da öleydin.
Dönülmez o yollardan bir gün bende geleydim.
Çiçek açarmýþ aðaçlar, bende güle döneydim.
Kurumuþ bahçelerde fidaným fidan.
On altý numarada ,Hicraným Hicran.
Kim öle, kim kala, kim gelip gide?
Kim duya, kim bile kim yitip gide?
Boynumu uzattým o kalýn ipe.
Toz oldum, dumaným, viraným viran.
On altý numarada Hicraným Hicran…
Sol yaným atmýyor, sað yaným çöktü.
Babam ,yýllar sonra yüzümü öptü.
Þu kirli bedenim topraða battý.
Ateþtim de söndüm, dumaným duman!
Bu gün ölüm günüm, kapandý yaram.














Sosyal Medyada Paylaşın: