Bir kafeste hapsolmuþ bir kuþ misali kalbinin derinliklerinde çýrpýnýp duruyorum. Bir býraksan özgürce uçabilsem sonsuzluða, özgürce süzüle bilsem gökyüzünün maviliklerinde. Hani umutlara, sevdalara, aþklara kanat çýrpa bilsem; bir kopa bilsem senden. Sen salsan da ben gidebilir miyim, hiç býrakabilir miyim kalbinin derinliklerindeki taht kurduðum o sevdayý. Ne olursa olsun ne senden vazgeçebiliyorum ne de sensizliðe boyun eðebiliyorum. Ne olursa olsun senden vazgeçemiyorum. Senin attýðýn o kalbinden sen istesen de çýkmak istemiyorum. Çünkü seni hala çok seviyorum.
Gözlerinin karasýnda kayboldum o kapkaranlýk gözlerin, o kapkaranlýk sokaklar beni çok korkutuyor. Senin yanýmda olmayýþýn, o çaresizce düþtüðüm karanlýðýnda seni arayýþým ,bulamayýþým ,beni çok korkutuyor. Ben senin karanlýðýnda yok olmuþum, sen benim aydýnlýðým da yol almýþsýn. Sana sadece tek bir sözüm var. Sen mutlu ol yeter. Benim kaybolan gündüzüm de mutluluklar hep seninle olsun… HOÞÇAKAL.
ÞÝÝR / ERDEM ZEYTÜNLÜ
Sosyal Medyada Paylaşın:
ERDEM ZEYTÜNLÜ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.