KENDİN GİBİ IV

Tabiatýn güneþe düþen gölgesi kadar,
Ýþlenmeli yüzünde kara kalem çiçekler.
Büyüyüp saçlarýnda bir su misali akar;
Tonlamalý ahenkte kemirgenli gerçekler.

Ölüm þarkýlarýnýn hýçkýrýk senfonisi,
Durmaksýzýn ses verir ölü ödünç ruhlara.
Bir annenin misk kokan bebeðine ninnisi;
Siren sesinden öte can verir bir bahara.

Kayýpsýz büyük telaþ velveleli ölümün,
Yanýp sönen lambasý kalabalýk renklere.
Ýçinde kin saklayan mum sevgisi gönlümün;
Saðýr renginden güzel imlasý bozuk dere.

Kan içici çýðlýklar terennümü sarkýtsýn,
Simasýndan süslensin sevgi yüklü güzelin.
Çýldýrmýþlýk hissini delirerek akýtsýn;
Kendi kalýplarýndan sýyrýlan bir gazelin.

Istýrabý öksürür soðuðun iç yangýný,
Sanýrsýn kaþlarýndan ufku dökmüþ iþkence.
Korkusundan sâyeye nefret kusan baygýný;
Yakamoz damarýndan tutuklamalý bence.

Gözlerinin zehrinden nem oranlarý yüksek,
Tüketilen mazinin kara kalemi kadar.
Ýhtimal kaçaðýnýn gazabýna biz düþsek;
Umduðumuz tahayyül, hayal âlemi kadar…

sâye: gölge
Sosyal Medyada Paylaşın: