Kuşlarım

Balkonumda sofram varken kuþlara,
Aþaðýya ekmek doðra diyen var.
Tok yaþayýp aldýrmadan açlara,
Haram helal aldýrmadan yiyen var.

Gerçi hayvan insan, deðil o da can,
Kessen bile kýrmýzýdýr yine kan,
Zavallýlar ürküyor ki havadan,
Ayazlarda samur kürkler giyen var.

Bir ot bitip ekin yokken taþlýkta,
Ýsyan eder, eksik olsa harçlýkta,
Can tatlýyken hem açýkta, açlýkta,
Aç kalmadan sofralara iven var.

Kul eliyle kul rýzkýný veren Hak,
Aç býrakmaz, doyuracak muhakkak,
Vurdum duymaz insanlarda hâle bak,
Cami duvarýna, gidip siyen var.

Kurdu kuþu ayýrmadan birlikte,
Yüreðinden hissederek dirlikte,
Bu meydanda, can vererek erlikte,
Tüm canlarý candan özge seven var.

Dert nerdeyse, o dert benim derdimdir,
Bilmeseler, bilen illa merdimdir,
Uzak deðil o beriden berimdir,
Benim caným, sevdiceðim þey-en var.

Can da kuþtur canan da ki kafeste,
Aþk alýrken aþk verir her nefeste,
Güfte ondan, ondan gelir her beste,
Aþk gelince, dik baþýný eðen var.

Alakanýn muhtacýdýr tüm canlar,
Bu gizemi bir yaralý can anlar,
Ýnsan olan vicdanýyla tam anlar,
Mecbur deðil, özden özge rey-en var.

Ümran Çetin

Sosyal Medyada Paylaşın: