Bak evlat!

Puslu bu kent
Donuk...
Eskitilmiþ,kirletilmiþ
Üzerine aðýr duman kokusu sinmiþ
Arka sokaklarýn kan bulanmýþ ellerine
Zaman geþmiþ
Aðlatýlmýþ,aldatýlmýþ
Susturulmuþ,susmayý öðrenmiþ.
Nefret bulaþmýþ çiçek bahçelerine.


Uzun bir yolculuk sonrasý
Yorgun bakýþlarla izlediðim
Uzun bir yol,sonu deniz
Sonu mavi
Ellerim ceplerimle oturduðum bank
Yanýmda konuþan biri...

Ben gençken;
Gülerek bakardý gözlerime kýz kulesi
Þimdi bizim oturduðumuz bu yer
Bakýþlarý ýþýl ýþýl sevgililerin yeriydi
Bak evlat!
Yaþlandým ben
Þimdi tüm çocuklarým katil
Tüm çocuklarým,
Çoktan Kopmuþ benden.
Yalnýzlýðýmýn derinliðinde
intiharlara açýyorum kapýlarýmý bazen
Bazen,sahte sevda pazarlýklarýna
Herkes kör sanýyor ya beni
Yanýlýyor...
Git evlat,git
Sen yine yollara vur kendini
Bak yaþlandý ruhum
Vakit tamam...

Otobüs camýna yansýyan bir silueti
Gözlerindeki yaþlarla yýkamak...
Geçen zamanýn adýný yazan bir þair kadar yalnýz
Bir þiirin adý...
"ÝSTANBUL"
Hangi vuslata açtýysan kapýlarýný
Oradan gidiyorum ben
Sen,ben ve biten bir masal
Sözlerim aklýmda mýh
Gözlerin mavi
Beni unutmayan kent
Sen hoþçakal...

Sosyal Medyada Paylaşın: