GÜNEŞE DÖNDÜ AY

Aya gün deðdi ya, güneþe döndü ay.
Gün deðmesiyle artýk, nurla söndü ay.
Ben güneþim der, oysa gün görendi ay.
Aya deðmekle, yok olmaz ziya günden.

Güneþten gelince aya, nurdan yaygý..
Güneþim der ay, olmaz asla bir kaygý.
Ayýn gün olmasýna, duyulsun saygý.
Aya deðmekle, yok olmaz ziya günden.

Aydaki bu aþkla gelir, her þey dize.
Sahil olur Konya, ova olur Rize.
Denizler birleþir, bakarlar yüz yüze.
Aya deðmekle, yok olmaz ziya günden.

Met cezirlerle, kabarýr tüm denizler.
Ayýn gülmesiyle, gül olur benizler.
Mecnun selam durup, bu sevdayý izler.
Aya deðmekle, yok olmaz ziya günden.

Ay güneþe benzer artýk, güneþ aya.
Hamsilerse denizden, göçerler çaya.
Güneþ býktým der, aya bakmaktan güya.
Aya deðmekle, yok olmaz ziya günden.

Mustafa EROL
30 Aralýk 2012 / Pazar
Manavgat / Antalya

Sosyal Medyada Paylaşın: