Ölü çocuklar doðuruyorum her gün, cýlýz. Sarhoþ olmuþ geceler, gündüzler yaþýyorum hep, bitkin. Ve þah damarý kesik, kuþlar görüyorum dallarda, kendinden vazgeçmiþ!
Aðlýyorum...
Beklerken durakta, içi ceset dolu otobüsler geçiyor yanýmdan, her an hissiz. Birden, bir þarký mýrýldanýyor dilim, nakarat misali sanki, küfrediyor zamana, sessiz. Ve kurþuna dizilmiþ çocuklar gibi, katilim oluyor düþünceler, barut kokusu gibi, nedensiz!
Susuyorum...
29.12.2012 Ýstanbul Adnan Bilgiç
Sosyal Medyada Paylaşın:
Adnan Bilgiç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.