Eski bir medeniyet düþünüþlerimizdeki senfoni Kimi rüzgârýn mevsimlerle dansý, kimi içsel týný Her ne ise ismi, sararmýþ bir ömrün en son nefesi Belki de etkisini yitiren yaþlý güneþin yansýmasý
Onurlu bir patika yüreðim, kaya çiçekleri gönlümde Her þafakta yoksul urbalarýmý geçiririm aþkla tenime Ve yamalý asýrlar örerim gönlümdeki yüce sevgiyle Yeþile döner yapraklar, ruhum umutla tutunur ellerine
Sen ki, en umarsýz kelimelerin kayýp günlükleri gibisin Izdýraplý gecenin koynundaki kangren gerçeðin sesisin Sancýnýn ilacý aþk deðilmiþ, ansýzýn patlayan gök gibisin Gözlerinin ýlýman koylarýna al beni, mevsimlerce seninim
Yaramýn girdabýndan çoðalt beni, söyleme kimseye sýrrýmý Ölüm hicranlý bir aðýt, en maraz þarkýlarla emzir aðrýlarýmý Gövdemin ölü yarýklarýna ek umudu, þarký seçelim sevgiye Tutkularýn güvertesinde bekle beni, atýlalým sevda denizine