Yağmur Emekçisi

aðustostu
unutulmuþtum
anýmsanmak için sevince
kýrýlgan bir güle
gömüldüm...

þehirlere olduðu gibi
þehirler de küser
hayýrsýz denizler kýþkýrtýr
yalnýzlýðýmý
yakalandýðým son yalnýzlýðýmdan
kaçýnca sensizliðim
ilk kez öldüm...

soðudum her adýmda
sana yaklaþtýðým sanrýsýndan
aramýzdaki tesadüfsüzlüðün mat renginde
þiirle çýkmýyor günün acýsý
aðzýmdaki zehir gibi bu belirsizlikle
fazla þansým yok
birgün çocukluðumdan kalma
siyah noktacýklarý uzak aðaçlar da gidecek...

yapraklara fazla gelen yaðmur
almadý içimde katýlaþan öfkesini
bu iç kanatýcý öyküsüzlüðün
göðe bir bakmakla bile yitiyor hevesi
uçarý sevda kuþlarýmýn
oysa emekçisiyim çetelesini tutmanýn
sesleniþini kaçýran huysuz yaðmurlarýn
çýðlýðýma yatkýn rüzgarýn konusuyduk
hýçkýrýðýmla tanýþ ikindinin bahanesi
yetiþemedik
yetiþmeye...

izleði saçlarýndan mevsim geçiþlerinde
ömrümün sonu gelmiþ gibi oluyor
aldýrmýyorum
içimdeki yatalaklýðýna
umarsýz gidiþ albümlerinin
canevimde güneþe meydan okuyan sisin
ortasýnda yokluðunla baþbaþa
adýný arýyorum bu sonsuzluðun
uðursuzum
kirpiklerine týn deðil þiirim
biliyorum...

söze ses gerekti
sese can
cana ten gerekti
tene sen gerektin...
...
þiirim kalbimin atýþý
kalbimin atýþý þarkým
þarkým sen
ama sen...sen deðilsin...



kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: