Kopma Zamanı

Þu sýra, hani derler ya.
Yüzüldüðünü hissediyorum derimin.
Ýki dudak arasýnda sýkýþmýþ,
Kocaman bir nehirim.

Öyle aðýr, öyle aðýr ki yüküm
Truva’dan atlar geçiyor.
Çelimsiz sazlar, biçimsiz çalýlar..
Süklüm püklüm yere bakýyor,
Ýç çekiþmeleriyle ruhumun.

Nasýl sakýnýrým öfkesinden,
Zamansýz tutkularýný kýzgýn güneþin?
Merope þaþkýn, Artemis kýzgýn.
Kayarken eþiðinden uçurumun.
Elleri ateþ topu Orion’un.

Uçarcasýna dalýyorum,
Dibi görünmeyen denizlere.
Yüzüme ölü dalgalar vuruyor.
Her biri akvaryumda bir balýk, dünden kalma.
Derken akþam oluyor.
Ýçimde onarýlmaz bir yara.
Kopup gidiyor yüreðimden bir þeyler,
Ansýzýn.

Ölümleri boþayýp, rüyalara göçüyorum.
Bir gölgem biliyor, bir ayak izlerim.
Bir de kumsala vuran dalgalar biliyor,
Düþündüklerimi…

Suna Doðanay


Sosyal Medyada Paylaşın: